Affetmek Arapça’dan dilimize geçmiş bir kelimedir. Silme, giderme, cezasını iptal etme, bağışlama anlamına gelir. Türkçesi olmayan bir kelimedir. Belki ondan bünyemize zor geliyor yanlış yapanı affedebilmek. Keşke affedebilsek.
Kur’anda birçok ayette affetmek kelimesi geçmektedir.
“Başımıza ne musibet gelirse, kendi yaptıklarımız yüzündendir, o yine de çoğunu affeder.” Şura Suresi 30.ayet
“Sen af yolunu tut, iyiliği emret, cahillerden yüz çevir.” Araf Suresi 199. ayet
“Onlar bollukta ve darlıkta, Allah yolunda harcayanlar, öfkelerini yenenler, insanları affedenlerdir. Allah iyilik edenleri sever.” Ali İmran Suresi 134.ayet
“Bir iyiliği açıklar yahut gizlerseniz veya bir kötülüğü (açıklamayıp) affederseniz, şüphesiz Allah da ziyadesiyle affedici ve kadirdir.” Nisa Suresi 149.ayet
Rabbimiz bizi affediyor. Sürekli “af dileyin” diyor. Günahlarınızın esiri olmayın bana yönelin, sizi affedeyim diyor. Rabbimiz bize de “affedin” diyor. Kendinize yapılanı affedin diyor.
Rabbimiz sadece Kul hakkına karışmıyor. Kulun kulda kalan hakkını affetmiyor, onu gidin o kuldan isteyin diyor. Kırdığınız, üzdüğünüz, zulmettiğiniz, hakkını yediğiniz kuldan af dilemeden, helallik almadan karşıma çıkmayın diyor.
Kul hakları, genellikle insanların canları, bedenleri, ırz ve namusları, manevi şahsiyetleri, makam ve mevkileri, dinî inanç ve yaşayışları gibi konulardaki kişilik haklarıyla mallarına ve aile fertlerine ilişkin haklarından oluşmaktadır.
Ondan bir yerden ayrılırken, yeni bir başlangıç yaparken helallik alırız çevremizdeki insanlardan. Kimsenin kimsede hakkı kalmasın diye.
Affetmek demek; olanı biteni sineye çekip yanlışı yapan insanla, kaldığı yerden devam etmek demek değildir. Affetmek demek; yaşanan kötü anda kalmamak, o kötü anı düşünmemek, zihni kemirmesine müsaade etmemek için olanı kabul edip üzerine kafa yormamak demektir. Değiştirilemeyecek geçmişte yaşamamak demektir. Beddua etmemek demektir. Kötü anmamak demektir. Hatta, anmamak demektir. Geçmişi anarak, keyif kaçıran anıların altını çizmemek demektir.
Affeden insan hem kendi ruhunu hem yanlışı yapanın ruhunu özgür bırakır affedince. İnsanın, karşı taraftan daha çok, kendi için yaptığı bir iyiliktir affetmek. Taşıdığı yükten kurtarmaktır kendini.
Zamana bırakınca olabilendir. Sıcakken olmaz. Ateş düştüğü yeri yakar, sonra kül olur. Her yangının bir sonu vardır. Yangının sonu affetmektir. Yanan odun gibi kül olup, toprağa atılıp, yeni bir hayata fayda sağlamaktır affetmek. Affedebilen kül gibi verimli olur. Affedebilen, kendine dökülen kül gibi verimli olur. O külle kendini besler. Kendine, kendinden ekler.
Hayatımıza oradan buradan eklenen insanlar, bizim için birer anahtardır. Onlarla bir yerlere gireriz. Sonrasında yalnız kalmak zorunda olduğumuz için yalnız kalırız. Aslında yalnız yaşadığımız hayatta, yaratıcı yardım alalım diye, mutlu olalım diye onları hayatımıza sokar, sonra biz olabilelim diye onları hayatımızdan çıkarır. Biz de onu kazık atılmak, aldatılmak, hainliği maruz kalmak, umursanmamak sanırız. Maruz kaldığımız durumdan başka bir şey düşünemez oluruz. Hak etmediğimiz duruma üzülürüz. Bunu bize yapana kızarız. Yolda kalmış garip gibi, olduğumuz yerden ileriye gidemeyiz. Bizi yolda bırakana sayar dururuz. Farkında olmadan, kendi hayatımızdan zaman kaybederiz affetmemekle. Olmamız gereken, bize varmayı erteleriz.
Resulullah şöyle buyurmuştur. “Allah affeden bir kulunun ancak şerefini artırır.”
Peygamber Efendimiz Mekke’nin Fethi’nde, kendine zulmedenlerin hepsini affetmiştir. Peygamberimizin sergilediği affetme erdemi, sünnettir.
Peygamber Efendimiz amcası Hazreti Hamza’yı öldüren Vahşi’yi de Müslüman olunca affeder. Sadece Ondan, ona gözükmemesini rica eder. O da Peygamberimiz’e gözükmez namazlarını cemaatin en arkasında kılar. Peygamberimiz, Vahşi gibi birini affedip görmeden yaşar. Çok sevdiği amcasına yapılanı affeder, ama amcası yapılanı hatırlattığı için Vahşi’yi görmek istemez.
Affetmek zordur, ağırdır. Nefse çok zor gelir. Affetmemek tatlıdır, öfke doludur, intikam doludur ama ruhu yer tüketir. Affetmenin bize zor geldiğini bilen, bizi bilen Rabbimiz bunu bize Şura Suresi 43. ayette anlatmıştır.” Kim sabrederse iyi bilsin ki bu kararlılık ve çaba isteyen bir iştir.”
Dilerim affetme erdemine sahip olan affedenlerden olmayı başarabiliriz ve dilerim affedilebilenlerden olabiliriz.
News
