Günümüz sığ düşünceleri ve Amerikan tipi sosyal(!) yaşantıyla beraber hayatımızda yer etmiş olan sorgulamama, kabullenme ve yüzeyselliğe de değinmeden geçmiyor Sezai Karakoç ve diyor ki: “Kelimelerin dış anlamlarına saplanıp kalmamaya çalışmak bana ve diriliş nesli kardeşlerime düşen bir dsiplin borcudur.” Fakat bu sorgulama Allah’ı ve kitabını sorgulayarak eksikler aramak değildir. Allah’ı aklımla kavrama, çerçeveleme donkişotluğuna girişmem. Ona sınırsız olarak gönlümü açmaya çalışırım. Ona olan imanım, yine milletimin yüceleceği inancını doğurur bende. Yine aşkla ve şevkle dolarak dâvanın hizmetine koşarım!

Peki bu dâva nedir? Bu dâva, düşünce hayatıyla inanç hayatı arasında kopmuş olan bağları yenileme dâvasıdır, inanç âb-ı hayatını içmektir, İslam Uygarlığının yeniden diriliş bengisuyunu içip dirilmektir, umutsuzluğu yıkmak; yeniden umut yoluna, kapısına çıkmaktır.

Bizler cihadı, sadece savaşta, cephede silahla çarpışmak biçiminde yorumlama gibi dar ve sınırlı anlayışa saplanmamalıyız. “Cephede yurdu korumakla, yurdun içinde kendi medeniyetimizi gözler önünde tahrip edenlerle savaşmak, birbirinden farksızdır.” Peygamber, inanmayanların karşısına, hem söz ve düşünce, hem ahlak, hem Tanrıya tapınma, hem de silah ve Müslüman şairlerin şiirleriyle çıkmıştı. Bizimde aynı yolu izlememiz gerekmektedir. Peygamber, çağı içinde, bütün düşmanların çağdaş güçlerini dengeleyecek mânevi ve maddi silahla müslümanları donatmıştı. Bizde aynı yolu izleyerek ölüm-kalım savaşına girişmek zorundayız.

“Zaman bendedir ve mekân bana emanettir.” şuurunda bir gençliğe yazılmış, hakikati olduğu gibi bir çırpıda söyleyen ve insanı yakasından sarsarak kendine getiren bir kitap..

İyi okumalar..