Kâğıt toplayıcıları, bir Büyükşehir gerçeğidir. Sırtına taktığı tekerlekli çuha ile sabahtan akşama kadar çöp karıştırıp karton, kâğıt, ambalaj toplarlar.
Küçük şehirlerde, yaşayabilmek için yapacak bir şey bulamayan insanlar, çareyi büyükşehire göç etme ile bulurlar. Hak ettiği eğitime kavuşamamış, herhangi bir tarımsal faaliyette bulunacak toprağı olmayan, genelde kimi kimsesi olmayan ya da yaşadığı yerde güvende olmayan insanlardır bu insanlar.
Yaşamda sahip olabilecekleri tek statüleri aile sahibi olmaktır. O yüzden erkenden aile sahibi olurlar. Sonra da o aileyi doyurmak ve barındırmak için yapabilecekleri ne iş olursa yaparlar.
Günübirlik yaşarlar. Yarın onlar için bu günden düşünülmesi gereken bir şey değildir. Düşünseler bile bunun için ne bir sosyal güvenceleri vardır ne de kenara koyacakları paraları.
Çaresizlikten dolayı yapmak zorunda oldukları iş sayesinde şehrin geri dönüşüm meleği olduklarının farkında değildirler. Şehir yaşamından, çalışmayı ve harcamayı anlayan şehirlilerin, aldıklarını az kullanıp atması sonucu oluşan ağzına kadar dolu çöp konteynırlarını elerler eleyebildikleri kadar.
Kilosunu 1 liraya sattıkları kâğıtlardan yeterince toplayabilmek için bazı günler 14 saat çalıştıkları olur.
Senede, kişi başına 70 kilo civarı tükettiğimiz kâğıtları, onlar çöp konteynırlarından çıkarmaya çalışır. Bizlerin dünyayı bitirmememiz için onlar, bizim attığımız kâğıtlar yeniden kullanılsın diye gezerler akşama kadar.
Dünyayı saran virüsten, hepimizden çok onlar etkilendi. Bizler gibi onlar da hasta olmamak için evlerde kısıtlanıyor ve çöpe çıkamıyorlar. Çöpe çıkamadıkları günler çalışamıyorlar. Hem hiç bir sosyal güvenceleri yok hem de günübirlik olan kazançlarından oluyorlar. Bu esnada ne yiyip ne içtikleri kimsenin umrunda olmuyor.
Bir amca var mahallede, her sabah tüm mahalleyi eski bir traktörle dolaşıyor. Yüzü, yazın ve kışın doğduğundan yanmış, muhtemelen gözüktüğü yaştan en az 10 yaş genç olan bir amca.
Bir kere bu amca ile sohbet etmiştim. Bu mahallenin çocuğu imiş, eskiden beri böyle imiş. Hiçbir zaman daha farklı bir hayatı olmamış. Dünyaya fakir gelmiş büyük bir ihtimalle dünyayı fakir olarak terk edecek bir amca.
Bu amca gibi olan, yaşam savaşını gözümüzün önünde alenen veren insanlar kâğıt toplayıcıları. Yolda görünce bizlerden gözlerini kaçıran, mecbur olduğu için taktıkları eski maskeleri hastalıkları düşünme gibi bir dertleri bile olmayan, yolların kenarında arabalara rağmen ilerlemeye çalışan insanlar kâğıt toplayıcıları.
Tek istedikleri akşama kadar çöpe çıkmak. Zabıtalardan korkmadan rızıklarını aramak.
Birer kuş gibiler aslında. Doymak için çalışıyorlar. Kuş kadar az yiyorlar. Tatil yapmak, son çıkan telefonu almak gibi bir dertleri yok.
Bir seferinde aracı yoldan çıkmış jipli bir kadına yardımlarına şahit olmuştum. Kimse kadına dönüp bakmamıştı, onlar dönüp bakmıştı. “Az olan candan çok olan maldan” gibi canlarını ortaya koyup kadının koca jipini yola çıkarmışlardı.
Bu insanlar günlük kazançları için sokakta çöpe çıkmak istiyor. Çok şey mi istiyorlar?
News
