27 Aralık 2017/9 Rebiülahir 1439
Bazı genç kardeşlerim var ki, onların; iddiasız, sade olmalarına, Rabb’inden başka kimsenin gözüne girmek gibi bir dertlerinin olmamasına, görünürlük gibi bir kaygı taşımamalarına, insanları gayrete getiren adanmışlıklarına, samimiyetlerine, nezih kalmak için verdikleri irade mücadelesine, hayalarına hayretle gıpta ediyorum. Onlar bu dünyaya Allah’ın ikramı… Ama ya bu dünya onları da bozarsa diye, çoğu zaman korkuyla atıyor kalbim.
17 Ocak 2018/30 Rebiülahir 1439
Bugün bir şey yaptım. Sosyal medyadan, telefonumdan bir mesaj attım:
“Bugün benim doğum günüm. 🙂 Bu mesajı gören sizden bir isteğim var, bu yüzden yazıyorum zaten. ’Bugün bana dua edin, olur mu?’ (beni mutlu edecek başka şey yok herhâlde, kendimi tanıdığım kadarıyla, çikolata bile?) ben de sizlerin duası kabul olsun diye dua edeceğim.”
Ve bugün o kadar çok dua aldım ki, hamdolsun…
Rabbim herkesten razı olsun. Eminim Rabbim karşılıksız edilen duaları kabul edecek. Müslüman’ın Müslüman’a yapılan duası günahsız ağızdan yapılan dua hükmündedir. Bugün benim için tam şenlik?. O kadar güzel ki dua almak, neredeyse camiden anons edeceğim, bugün benim doğum günüm diye?. Cennete giden yolu dualar döşeyecekse, ki ben ömrümün haritasının dualardan çıkacağına inanıyorum, fırsat bu fırsat…
İnsanın kendisi için el açan kardeşlerinin olması muazzam bir ikram. Kendilerini, hayatımın ikramı olarak gördüğüm tüm kardeşlerimin gönüllerine selâm ederim. Rabbim sizi salihlerle karşılaştırsın, salihlerle…
Menfaatin geçer akçe olduğu gibi bir dünyada, çok şükür bu yönüyle dünyalı olmayan Müslümanlar yaşıyor hala. Ayrıca şahsi ibadetlerin bile nefsimizle mücadele konusu olduğu bir zamanda birisi sizin için abdest alacak, niyetine sizi koyup, hususî namaz kılacak… Yani ben hayran kalırdım. Beni böyle kendisine hayran bırakan Ayşe teyzeme çooook teşekkür ederim. Bugün mesajımdan sonra, benim için namaz kılmış Ayşe teyze, inanabiliyor musunuz? Ayşe teyzem için yazılacak çok şey var. Belki kelimelerim aciz kalacak. Şimdilik size adını emanet ediyorum. E artık bi duanızı alırız Ayşe teyzem için…
4 Mart 2018/16 Cemâziyelâhir 1439
İdiopatik… Fakülteye girince “idiopatik” diye bir kavram öğrendim. Meselâ bir hastalığın oluşma sebebi araştırılır ve nedeni bilinmiyorsa, idiopatik denir. Ama ben bugün kendi tanımımı yapmak istiyorum. Artık “idiopatik” demek, benim için -tıpta kullandığımız anlamından hareketle- insanın acizliğinin kavramsallaşmış hâlidir. Her şeyin bilgisine sahip olanın yalnızca Allah olduğunun ispatıdır. El-Alîm olanın kendisini hatırlatmasıdır.
15 Mart 2018/27 Cemâziyelâhir 1439
Bugün evden akşamki programa gitmek niyetiyle çıktım. Afrin harekâtı konuşulacaktı. Tabi önce hastaneye gitmem gerekti. Hastalarım beni bekler, ben de onları?. Bugün gelecek hastalarım arasında bir bey vardı, geldi, diş tedavisini yaptım. Laf arasında “ben artık gelemeyeceğim” dedi. “Niye?” dedim. “Afrin’e gidiyorum” dedi. Meğer hastam özel harekâtçı imiş. Bi mutlu oldum, bi içim yandı. Ne diyeceğimi bilemedim. Bizim için sınır ötesinde canını ortaya koyan askerlerimizi televizyondan izledim hep. Bir de televizyondan askerimize atkı bere vs gönderen kıymetbilir insanları görmüştüm, ne çok imrenmiştim o insanlara, gözlerimi doldurmuştu o insanlar. Şimdi ise hem o televizyondan izlediğim asker yanımda, hem de bere, atkı gönderenler gibi teşekkür edebileceğim bir imkân verdi Rabbim. Canını ortaya koyan bir insan için yaptığım asla kıyas kabul etmez tabii ki; ama karınca misali benim elimden de dişini yapmak geliyordu o ân. Heyecanlandım sanki. Her zaman yaptığım iş hâlbuki. Ama o bir asker, ayağına taş değmesin deriz ya, ben de diş ağrısının ne olduğunu biliyorum ve o misal yolluğunu koyanların atkısını koyanların yanında ben de ağrımayan (Allah’ın izniyle) bir diş vermek istedim. Dualarla da uğurladım hastamı. Kolay mı peygamber ocağının neferi onlar.
Tevafuk işte sabahki yaşadıklarım. Akşam, İnsan ve Hikmet Vakfı’nın misafiri idik. Konu dediğim gibi Afrin harekâtı idi. Konuşmacı ise, gazeteci-yazar Mehmet Akif Ersoy. Öncelikle Allah razı olsun davet edenlerden. Programdan sonra yazdığım satırlara yer vermek istiyorum: Mehmet Akif abi gibi gençlerin Müslümanlardan çıkması benim için hem sevinç hem hamd vesilesi. Niye? Çünkü bizim analizimizi bizden biri yaptı. Yeri geldi yanlışlarımızı dedi ama baktığı pencereyi biliyorduk. Yani bizi, bizimle konuştuk. Buna o kadar ihtiyacımızın olduğunu düşünüyorum ki; çünkü maalesef sosyolojik bir vaka ki, bizim toplumlarımıza dair gözlemleri, analizleri bizden olmayanlar yapıyor. Maalesef biz bugün Müslüman toplumlara dair bir veri sonucuna erişmek istediğimizde CIA vs kaynaklarına başvuruyoruz. Onlar da bizden kendi istedikleri kadar bahsediyorlar, ne acı ki inanıyoruz onlara çaresizlikten, kendi kendimizi onlara mahkûm ettiğimizden. Ayrıca bu tür sosyolojik verileri istedikleri gibi sunabilmeleri için aramızda bizden biri gibi yaşıyorlar. Hem de yıllarca. Biz, oda değiştirmeye üşeniyoruz, kendi yatağımız olmazsa uyuyamayacağımızdan bahsediyoruz…
3 Nisan 2018/16 Recep 1439
Gönülsüzlüğe gönüllü bir çağda yaşıyoruz. Kimseyi gönlünden kavrayamıyoruz. Gönüllülere bu kadar ihtiyacımızın olduğu bir dönemde gönüllerimizin parmaklarımızın arasından kayıp gitmesi… Dünya rendeliyor sanki kendine yaklaşanların gönüllerini, sonra topla toplayabilirsen artık.
21 Nisan 2018/5 Şaban 1439
İnsanlar hakkında hüsn-ü zan etmek zorundayız. Yoksa hem zihnimiz yıpranıyor hem kalbimiz çok yoruluyor. Güzel düşünme, bizim için, düşünce ahlâkı ve kalp edebinden sayılmalı. Buna muhalif düşünceler, insanız, kalbimize düşse de dilimizden öyle kolayca dökülebileceğini sanmamalı. Çünkü kalbim de dilim de bilmeli ki, beni onca yanlışıma rağmen hâlâ tevbe ederse diye üzerimi çizmeyen bir Rabbim var. Bu O’nun için bu kadar kolayken, O’nun benden daha değerli kulları varken, benden vazgeçmemişse; benim için, O’nun kulları hakkında kötü düşünmem, hadi düşündüm dilimden dökmem bu kadar kolay olmamalı.
News
Allah razı olsun elhamdülillah iyi ki benim ablamsın