Dünyanın en masumu insandır diye düşünürüz yenidoğana bakarak ve yine enleri kullanarak vahşisi de insandır yeryüzüne bakarak… diye başlayalım yazımıza.
Belgeselleri izlerken hele de timsahların veyahut aslanların yer aldığı belgesellerde çoğumuz gibi ben de birşey olsa da şu vahşi hayvan ölse de avını yiyemese diye düşünürüm. Ceylan daha hızlı koşsa, yavru yuvarlanmasa, antilop düşmese… Ansızın aklıma gelen fikir daha da korkutur beni. İnsan! Daha korkuncu var mı? Bu belgeseli çeken, aslana numara veren insan yılandan çanta yapan insan daha da ürkütücü değil midir?
Elbette acı ki sadece başka türlere zarar vermeyip kendi neslimizi de tüketiyoruz maalesef.
Önce doğayla başladık tüketmeye. Yemin ettik sanki ot bitmesin, taş üstünde taş kalmasın da bir daha hayat olmasın hayatlar sönsün diye. Sonra zincirli sonsuz kuşatmalarla uğursuz yapaylar geldi. Gerçeği kalmadı çünkü . Yapay orman, yapay göl, yapay bina ve en nihayetinde yapay insan. Zaten gülüşümüz, sözlerimiz yalandı; yapaydı. Ancak yetmezdi bize çünkü en güçlü biz doğayı da yapay yapmalıydık. Daha da güzel kılıyordu bu bizi ve gücümüzü kasımızı sıkarak değil muhtesem zekâmızı böylesine güzel işlerde kullanarak ancak gösterebiliyorduk.
Dünya kuruldu kurulalı bütün kuralları değiştirdik. İnsanın kuralını, yaşamın kuralını, dengenin kuralını, dünyanın kuralını ve yetmedi uzayın kuralını. Keşfetmeyle bu masum düşünceyle başlarken bütün işlerimize araya bir tutam muhakkak hırs ve bencillik serpiştirdik. İnsanlık adına derken yardımlarda çok yorulduk deyip aslan payına konduk. Şimdi ne mi kaldı elimizde? Maalesef hiçbir şey… Hiç kimseye güvenmeyen nesiller, toprağa hasret eski bizler, merhamet duygusu sömürülmüş beşerler, bencil gençlik ve ilgisiz toplum.
Şimdi tüm dünya yenilmezler diye bakılan güçlerde pay halinde. Sonra yeni paylar ve paydaşlar çıkacak ve sonra yine yenileri. Paradoks misali … ve yine büyük matematik zekâsıyla hesaplamalar yapılıp üzerine savaşlar yapılacak. Dünya tanıklık edecek bütün acılara, tükenmişliklere. Ve üzülecek dünya nihayetinde tükenecek oluşuna, acı sonun bu olduğuna.
Hangisi daha çok can yakar diye düşünürdüm. Ansızın iğne yapılacak olması mı önceden bilerek igneye gitmek mi? Dünyanın hali farklı mı peki ? Görerek her an üzülmesi mi ? Bir anda yok olması mı?
Ne diyebilirim ki? Haydi kampanya başlatalım da geri dönüşümler değiştirsin hepimizi desem okuyan kaç kişi katılır veya bu yazıyı üşenmeden kaç kişi okur?
Okusa da kaç kişi poşetini buna ayırır?
Lafı uzatmaya ne hacet!
Geçmiş ola. Başın sağolsun dünya!
Birçoğumuz bu hikayeciği biliriz ancak bu yazımızdan sonra hikaye, anlatmak istediğimizin özet kısmına zannımca cuk diye oturacaktır. Bir gün baba işten yorgun argın eve gelir. Epeyce yorulmuştur. Gün boyu babasının gelmesini bekleyen oğlu da onu dışarı çıkarmanın hayalini kurmuştur. “Hoşgeldin Babacım, dışarı çıkalım mı?” diye sorar, babasının yorgunluğunu hesaplayamadan. Baba da oğlunu kırmadan bu duruma bir çözüm bulmalıdır. Ve derhal gözü orta sehpa üzerindeki dergiye ilişir. Üzerinde dünya resmi vardır. Oğlu içeriye hazırlanmak için koşunca dergideki dünya resmini bir güzel parcalar. Artık işlem tamam der. Oğlu gelince de; “çıkarız istediğin yere ancak bu dünya resmini tekrar eskisi gibi düzeltebilirsen” der. Oğlu heyecanla parçaları toplayıp hemen başka odaya koşar ve koltukta yorgunluğunu atmaya çalışan babası da tekrardan işlem tamam yarına kadar yapamaz der içinden. 2 saat gecmeden oğlu koşarak gelir ve yaptığını söyler. Babası kendisinin bile bu kadar kısa sürede yapamayacağını bildirir ve onun nasıl yaptığını sorar. Çocuk da, “Babacığım resmin arkasında insan resmi vardı onu düzeltince dünya resmi de kendiliğinden düzeldi” der.
News
