Ben yazmayalı Eylül ayı gelmiş. Bir bana gelmemiş tabii.
Oysa ben, elime beyaz çekirdeksiz üzümü aldığım ilk gün, Eylül ayına bir yazı yazacaktım. Daha Eylül gelmeden, ona selamlar yollayacaktım.
Ancak bizim oralıların bildiği, birkaç gerçek var. Güneş görmeyen memleketlerde her şey geç olur. Ürünler, çok yoğun şekerli olmaz. O yüzden Eylül ayı çok kıymetlidir. En şekerli iki meyvemiz olan incir ve kokulu üzüm ayıdır Eylül. İkisi de morumsu olur ve bir kenarı parlak olur. Hani şu, bizim nesil ortaokulda iken, ışık gölge resimleri yapardık da üzümün bir kenarında hilal şeklinde bir parlaklık olurdu ya. Aynı öyle olur incirler, üzümler…
Onların çevresinde, onlardan büyük yaprakları olur. Ne ilginç değil mi, incirin de üzümün de yaprakları ondan büyüktür.
İki sonbahar meyvesi, ikisinin de yaprakları onlardan büyük. Doğa bize sonbaharın, yaprakların gidici olduğunun haberini veriyor olabilir mi? En azından bizim oranın insanlarına…
Üzümden sirke, incirden reçel yapılırdı. Babaannemin sirkesi meşhurdu. Nasrettin Hoca’nın kırk yıllık sirkesi kadar olmasa bile meşhurdu. Komşuların bizden sirke aldığı zamanları hatırlıyorum.
Canım babaannem, üzümü çok severdi. Marketten her üzüm aldığımda, aklıma onun üzüme gösterdiği özen gelir. Her Salı Çaykara’ya giderdi. Pazar işlerini görürdü. Dönüşte, muhakkak üzüm alırdı. Evimizde buzdolabı olmayan zamanlardı benim çocukluk zamanları. Bir odamız vardı. Buzdolabı ve erzak dolabı olarak kullandığımız. Adı hanega idi. Küçük hane anlamında. Babaannem çarşıdan aldığı üzümleri, ahşap bir sofraya sererdi. En önce tanelerini servis ederdi, sonra kalanları oldukça servis ederdi. İlk yediğimiz en olgun olanlarıydı. En son yediğimiz ise o zamana kadar olanıydı. Olmayanla dertlenmenin değil, olanın kıymet gördüğü zamanlardı. Olmayan için beklenirdi, olmayana zaman verilirdi. Kimsenin acelesi yoktu. Bunu ister maddi anlayalım ister manevi anlayalım. Her olmayana zaman verilirdi. Zaman şimdiki kadar dar değildi.
Çocukluğumun bir bölümünde, anneannemin köyünde kaldım. Anneannemin bir armudu vardı, kış armudu derdik ona, sonbaharda onu küpe koyardık. Kışın gelene geçene ikram ederdik.
Kaç zamandır bunları düşünüyorum. Eskinin sonrayı düşünme ayı ilan ettiği Eylül ayını. İyi mi etmiş eskiler sonrayı düşünerek? Yokluk zamanlarıymış, sonrayı düşünmek zorunda kalmışlar.
Şimdi, sonrayı düşünmeye devam etmeye gerek var mı?
Hayatımıza giren akıllı teknolojilerin galip gelmesi mi demek sonrayı düşünmemek?
Peki ben şu anda, sonrayı düşünenleri niye düşünüyorum? Niye aklıma geldi o günler?
Bir süredir anı yaşamayı da düşünüyorum. Anı yaşamak ile sonranın sıkıntısı için gerilmek arasındayım. Aslında, kendimi ikna etmek üzereyim. Şu anda hayatımda olan her şeyden çok mutluyum. Hatta sonrası için dua etmek, plan yapmak yerine, şimdi için şükrediyorum. Dualarımı kısa vadeli ediyorum. Üç sene sonrası için dua edecek kadar sığ tutmak istemiyorum hedeflerimi. Belki şu anki hayallerim, üç sene sonrası için sığ kalacak. Etmeseymişim keşke diyeceğim. Kabul olan dualarıma üzüleceğim belki de.
Anı o anda kıymetli görmeye başladım. Yarın belki de olmayacağım. Benim için olmayacak o yarın. Sadece bu günümden eminim.
Bu Eylül’ü gördüğüme şükrediyorum, bu Eylül’de olanlara şükrediyorum, bu Eylül’de sevdiğim herkes için şükrediyorum.
Bu yazımda, hayatımda olan herkese iyi ki oradasınız bildirimi gibi bir yazı yazmak istedim. Hayatımda artık olmayan, özlediğim herkese de iyi ki hayatıma girdiniz bildirimi yolluyorum. İncir ve üzüme de iyi ki gene oldunuz bildirimi yolluyorum.
Hoş geldin Eylül, ben seni Ağustos’un son haftasından beri düşünüyordum. Hoş geldin üzüm ayı, hoş geldin incir ayı.
Eylül, senden beklenti içinde olan herkese iyi gelir misin? Üzüm gibi, incir gibi tat verir misin?
News
