Her şey adımızın STK olması ile başladı sanırım. Burası nedir evladım diye soran Hacı Amcaya “Biz kamu yararına çalışan STK’yız amca” diyorum. Amca melül ve şaşkın bakıyor ardından anlayamamanın verdiği mahcubiyetle “ Af buyur evladım, anlayamadım cahilliğime ver” diye yanıtlıyor.
Gönenli Mehmed Efendi’den bahsederken anlatırlar. Allah gani gani rahmet etsin Hoca Sabah namazını Sultanahmet Camii’nde kıldırdıktan sonra Tahtakale’ye, Mercan Yokuşu’na doğru yola koyulurmuş yanında iki üç ahbabı ile birlikte. Kapısını besmele ile açan esnafa ilk selamı o verirmiş. Ardından Hoca’yı tanıyanlar günlük sadakasını, bağışını gerek ayni gerekse nakdi olarak teslim ederlermiş hocaya. Öyle güven bunalımından falan bahseden olmazmış. Hoca yine yatsı namazını kıldırdıktan sonra adetini bilen ve orada bulunan ihtiyaç sahibi öğrencilere döner günlük yardımları öğrencilere dağıtırmış. Kimine nakit düşer kimine ise kışlık bir palto ya da bir çift ayakkabı. Günlük nasibi olmayanları ise “ üzülmeyin evladım yarının sahibi Allah, sabah ola hayrola” diye teselli edermiş.
Dedim ya adımız –Kamu Yararı STK-
Ancak önce kamudan koptuk. Çayını içtiğimiz esnafa uğramaz, hatırını sorduğumuz mahalle insanını göremez olduk. “Evladım gönlümden koptu” diyerek uzattığı 50 TL ‘yi belediyelerden ya da Kamu Ajanslarından aldığımız desteklerle karşılaştırdık. Gönlünü bağışlayan hacı anneler, hacı dedeler, mahalle esnafı gözümüzde küçüldükçe küçüldü.
Biz artık STK olarak siyasetçinin gülen gözüne, bürokratın umut vadeden yüzüne meftun idik.
Büyük işler yapacaktık çok büyük. Bunun için inanılmaz bir görünürlüğe ihtiyacımız vardı. Afişler, billboardlara, kırlangıçlara, flamalara çektik besmelemizi. Artık nereye baksan resmimiz nereye dönsen izimiz vardı. Kamu yararı STK olarak caddelerde, AVM’lerde, büyük konferans salonlarındaydık. Görünüyorduk çok şükür.
Büyük planlarımız, ateşli söylevlerimiz vardı. Önemli konuklarımızı hatırı sayılır paralar ödeyerek en güzel şekilde misafir ediyor, tabiri caiz ise faaliyetlerimizle şehirde ses getiriyorduk.
Derken mahalleyi, mahalledeki o huysuz (!), hiçbir şeyden anlamayan (!) gönül dostlarını, hepten çıkarttık dünyamızdan. Giydik en güzel elbiselerimizi siyasetçi ve bürokrat peşinde koştuk. Derdimiz dedim ya görünürlük. Yoksa nasıl yürüyecekti bizim STK’nın işleri.
Bizim Hacı Amca gönlünden kopan 50 TL si ile öylece kalakaldı. Bizim sloganımız “Büyük işler büyük paralarla döner azizim” oldu. Önce projeler yazdık kalkınma ajanslarına. Gençlik projeleri vs. Katıldığımız proje eğitim seminerlerinde en çok uyarıyı ”Naylon fatura kesme” ve “Kazanılan kamu hibesini ilgili alana kullanmış gibi gösterme” konularında aldık. Allah rızası için koşturan bizler kamu malı konusunda bu tür uyarılar alma üzerine hiç kafa yorduk mu? Bilmiyorum. Belki…
Kamu yararı STK olarak geldiğimiz noktada bereket ve gönlün yerini hareket ve talimat aldı. Yukarıdan talimat aşağıdan tatbikat. Peki gönüllük talimatla olur mu? Ümmet davasına gönül vermiş adam talimatla mı “amel-i salih”ini yapar. Başka bir ifade ile soralım: “Gönül ferman dinler mi?”
Gelin dostlar vakıf evine dönelim, yani gönlümüze. Mahallemizin ivazsız, garazsız, ajandasız, muhlis yüreklerine dokunalım. Kardeşimizin çayını içelim. Birbirimizin omuzuna dokunalım. Birbirimizin gözüne bakarak hayırda yarışalım. Gönlümüze dokunmaya cesaret edelim.
Sevgili bekler gibi siyasetçi ve bürokrat yolu gözlemeyelim. Onların yükü zaten ağır. Yük olmayalım, yük alalım.
Elimizde ne varsa hepsi emanet,
İman emaneti gerektirir mülkiyeti değil.
Yaptığımız işin değeri fiyatı değildir.
Makam oturduğumuz koltuk değildir.
Makam gönüldür.
Her gönlün bir gülü her gülün de bir türküsü vardır.
Her gönül türküsünü kendi makamında söyler.
News
Muhteşem bir yazı olmuş. Ellerinize sağlık. Umarım STK’larımız yöneticileri okuyup ders çıkartabilirler.