Sabah dalgındı Sevilay. Alelacele kalkmıştı, hoşlanmazdı kalkar kalkmaz kahvaltı etmekten. Köy usulü gelirdi ona. Şehirliler gibi, okulda ders arasında yapmayı seviyordu kahvaltısını. Köylü olmanın hiçbir halini sevmiyordu. Osman, ona tost ısmarlarsa diye kurmuştu. Şehrin en çok tostunu seviyordu yanında da kâğıt bardakta kahve içmeyi kahvaltıda. Bunları kurarak yürüdü yolda Sevilay sonrası acı bir fren.
Bir otobüsün altında kalmış Sevilay. Dalgın dalgın yolun karşısına geçerken. Öyle dediler grubun diğer üyeleri, herkes çok şaşkındı. Yoğun bakıma alınmıştı Sevilay. Ailesine haber verdiler. Diyarbakır’dan babası geldi, kızını memlekete götürmek istiyordu. Ümit vermiyordu doktor. Babası kızları yanlarında ölsün istedi.
İki ay sonra Sevilay’ın ölüm haberi geldi köyden. Osman sandığından çok daha üzüldü. Gruptakilerle görüşmeyi kesti. Sadece ders çalışıyordu. Hayatından eğlence ile ilgili olan her şeyi çıkardı. Hayal kurmayı bıraktı, hayali elinden alındığı için. İstanbul’u çıkarmak istiyordu hayatından.
Okulu bitirir bitirmez Ankara’ya döndü. Stajını Ankara’da yaptı. Ailesi çok mutluydu biricik oğulları okulu bitirip yanlarına gelmişti. Osman’ın hayallerinin yıkıldığını bilmiyorlardı, evlatları onların yanında yaşamak istiyor diye düşünüyorlardı. Sevilay’ı da bilmiyorlardı ve bilmelerine gerek kalmamıştı.
Fazla konuşmayı sevmeyen bir çocuktu Osman küçükken. Coşkulu biri değildi çok sakin bir fıtratı vardı. Sevilay’ın ölümü, onu daha da sessiz yaptı. Sessiz olduğu kadar küs de eyledi dünyaya.
Babası onu tavsiye edilen bir avukatın yanına staj için getirdi. Orta yaşlı bir avukattı. Çok iyi kazanıyordu. Babasının araya soktuğu adamlar sayesinde Osman’ı staj için kabul etti. Çok sevmezdi stajyer.
Büro banka gibi bir büroydu. Birçok genç avukat vardı. Babasının tanışı Nevzat Bey, realist seküler bir insandı. Özellikle ağır cezalar ilgi alanına giriyordu. İyi para kazanıyordu ağır cezalar sayesinde ve popülaritesi de iyiydi.
Yakınlıktan hoşlanmazdı Nevzat Bey. O yüzden Osman’la gerektiğinden fazla iletişim kurmadı. İşini öğretmek gibi bir ideali de yoktu. Kazancını artırmak, adının çok duyulması ona yeterince haz veriyordu. Allah’tan Osman zekiydi. Nevzat bey bir şey söylemese de gözlemleri sayesinde işi iyice öğrenmişti. Bürodaki diğer avukatların tavırları da soğuktu. Kimse Osman’a bir şey öğretmek istemiyordu. Ayak işlerini yaptırıyorlardı, adliyeye yolluyorlardı, arada dilekçe yazdırıyorlardı. Sevilay’dan sonra dünya ile arasına duvar ören Osman’ın çok umurunda değildi onların kasıtlı soğukluğu.
Stajını bitirince babasına büro açmak istediğini söyledi. Kızılay’da ofis açtı babası ona. Bir ev kadar vardı. Eleman da aldı yanına. Babası göz bebeği oğluna elinde avucunda ne varsa vermek istiyordu. Babası ona verdikçe daha mutlu oluyordu.
Semtin ana caddesinde halı dükkânı vardı Memduh beyin. Hem sevilen bir esnaftı hem de iyi kazanıyordu. Oğlunu kendi dükkanına yakıştıramadığı için iyi yetiştirdiği elemanları ile çalışıyordu.
Bedelli askerlikte çıkmıştı aniden Osman’ın şansına. Gidip yaptı hemen. Annesi, oğlunun hayatındaki eksiği babasına söyledi, evlense dedi. Babası bu konuda da oğluna güveniyordu. O bulmuştur evlenecek kız diye. Bir çıtlatayım dedi. Osman evlilik lafını duyunca, açılamadığı Sevilay geldi aklına. Babasına hiçbir şey demedi. “Siz ayarlar mısınız baba” dedi. Ben sizin uygun gördüğünüz kızla evlenebilirim dedi. Babası hem şaşırdı uygun kızı Osman’ın bulamamasına hem de hem mutlu oldu takdiri onlara bırakmasına.
Memduh bey, durumu Nuriye hanıma anlattı. Nuriye hanım kiracılarının kızı Emine’yi beğeniyordu. İmam hatip lisesi mezunu idi. Ailesi onu şehir dışına yollamadığı için üniversite okumamıştı. Donanımlı bir kızdı, kurslara giderdi. Saygısı edebi ve ailesi iyi insanlardı. Memduh beye de uygun geldi. Osman kızın kim olduğunu bile merak etmedi ve teklifi kabul etti. Emine görüyordu onu arada binada, Osman ise Emine’nin farkında değildi tüm diğer insanlar gibiydi oda.
Emine Osman’ı beğeniyordu. Boyu posu işi ailesinin imkanları ile Osman ideal bir eş gibi duruyordu.
İsteme oldu, nikah günü belirlendi ve yaşamaları için ev satın alındı. En güzelinden dayandı döşendi. Emine nasıl istiyorsa öyle olsun dedi Osman. Bu hareketleri Emine’yi çok etkiliyordu. Nuriye hanımı kırmamaya özen gösteriyordu Emine. Rüyada gibiydi, bir kolunda annesi bir kolunda kayınvalidesi, kendine saray döşüyor gibiydi. İstedikleri reddedilmiyordu. Babası en kalitelisi olsun istiyordu oğlunun hayatı. Üç odalı, kaloriferli yeni bir ev idi ve her dakika daha da güzelleşiyordu. Gelinliği de çok güzeldi. Osman gerek olunca yanlarına geliyor, kalan zamanlarda çalışıyordu. Ağır ceza avukatı olmaya çalışıyordu. Politikacılarla, varlıklı insanlarla tanışabileceği ortamlara katılmaya özen gösteriyordu. Sivil toplum kuruluşları, partiler düğünler gibi tüm toplantılara katılmaya özen gösteriyordu. Kendine yüksek bir statü yaratmak derdindeydi. Evlilik iyi bile olabilirdi. Gereken davetlere eşiyle katılabilirdi. Evli olması mazbut da bir görüntü yaratabilirdi. Ahlakı esnek değildi, zaten Sevilay’dan sonra dünyada hiçbir kadın ona hoş gelmiyordu. Hayatında sadece para ve başarı olmalıydı birde dünyayı üzerine kuran anası babası.
Çok görkemli bir düğün yaptılar. Osman nikahını belediye başkanına kıydırttı. Misafirlere, Ankara’nın en lezzetli ikramları sunuldu.
Osman düğünde gelinlik içindeki Emine’ye ilk defa alıcı gözüyle baktı. Emine gelinlik içinde bir melek gibiydi. Yeni yeni giyilen türbanlı gelinliklerden idi gelinliği. Çok mutluydu Emine. Ömrü boyunca bu kadar mutlu olmamıştı. Ankara’da ne kadar büyük insan varsa düğündeydi. Evlendiği insanın ne kadar önemli bir insan olduğunu düşündü. Ne kadar daha önemli bir insan olacaktı kim bilir. Osman ilk defa düğünde Emine’ye alıcı göz ile baktı, sevebilecek miydi Emine’yi ya da buna gerek var mıydı?
News
