Fakirlik yükünün bellerini büktüğü bu topraklarda, söylenen her sözün bir hikayesi vardır.
Allah’tan nasiplerini alamamış insan yığınlarının umutsuzca geleceğe bakışlarının anlatıldığı nice nice hikayeyi yazsam elbette ki kelimeler kifayetsiz kalacak.
Ancak perişanlığın, hayatlarının her basamağında etkisini hissettirdiği Annemden bahsetmek bir yönüyle geçmişime ışık tutmaktır.
Hayatımı şekillendiren o nasır tutmuş ellere her bakışımda, bağrıma saplanan kimsesizlik hançerlerinin adıdır Annem.
Bir nisan yağmuruna benzemez oralarda hayat. Ve bir masumu da andırmaz yüzler.
Ama yüreklerinin derinliklerinde bir ömür yaşayacaktır Anneminki gibi hikayelerde.
Yine de sorsan farkında bile değildir yaşadıklarının.
Ona göre nedir ki ömür dediğin?
Bir hırçın rüzgarın önünde savrulan yaprak misali değil mi herşey?
Ellerini tutsan bir taş yığınını andırır.
Hislerinde kaybolursun gözlerinin kızıllığında ve dolar yüreğine sızı, bağrına kaya saplarsın.
Kollarındaki damarların sertliği, kızgın güneşin altında yanmış da öyle olmuş değil.
Babadan öksüz, anadan kimsesiz ve felekten çaresiz doğmuştur Annem.
Neresinden baksan acı, özlem, umutsuzluk ve girdapların esiri olmuş bir anıta benzer Annem.
Hele oturduğunda alnında ellerini bir tutuşu var ki yanmamak, kül olmamak elde değil.
Gidenlerin ardından yaktığı figanlarını duysa yer gök; kıyametin kopması içten bile değil.
Her seher vakti habercisidir yeni günün sanırız hepimiz.
Oysa buralarda seherden önce ne karşılıksız emekler harcanır ne de kalır iz.
Annem ise bir fakir, bir garip ve bir kimsesiz.
Hikaye, 1950 yılının karlı ocağında yaşanır.
Serhat diyarında, feleğin insanı unuttuğu bir zaman diliminin ortasında etraf aydınlanır.
Meğer erken başlayan yaprak dökümü, daldan bir umut alır, dağların eteğindeki bu köyde yeşerir.
Yeşeren bir fidanın sancılı filizlenmesi kadar basit değildir elbette.
Ve verilen müjde, mutluluğu ve heyecanı getirmeyecektir hiçbir zaman.
Ne umudu vardır kimsenin ondan, ne güneş doğacaktır sabahtan.
Buralarda gözlerde yalancı bir ışık vardır. Sönmeyen, dinmeyen ve gülmeyen…
Hal böyle iken söz yaprak gibi uçar dalından, melül bir eda olur hikayeler insan denen garibin ağzından.
O ki karanlığa inat, duygusuzluğa aşk ve biz yetim çocuklarına sevda oldu, türkü oldu ve hayat.
Babasız evin babası olmak zordur kardaşım buralarda…
Evde, aşta, tarlada, sabanda ve bayramda…
Anne de olmak kolay değil; evladın sızısı, alınyazısı, ekmeği, derdi, tasası…
Be hey Anam, yaralı anam, bahtsız anam, ulu çınarlara meydan okuyan garip anam…
Henüz on altısında ne çok yükün varmış; koca evinde, çocuk telaşında, ekmeğinde, kavganda…
Bir şair otursa anlatsa seni, dağ ağlar sözün figana karıştığı hikayenin nağmelerinde.
Benim gözlerim yolunu arıyor, kalbim, aklım, bedenim sende.
Kırkına geldiğinde belin bükük değildi elbet.
Nice çamlar devrildi bu diyarlarda, biz de gideceğiz derdin hele bir günü gelsin elbet.
Böyle başlasa da herşey, böyle gitmiyor neyleyim.
Karanlığı kaplamış hüznün, yüzünün ince kıvrımlarında acı fışkırıyor yüzüme on iki kardeşimle biçareyim.
Satırlarımda kokunun en tazesi, annemin melek yüzü, kalplerin en incesi…
Biz doğuştan yetim idik, iki babanın üveyi yahut bir annenin en çaresizi.
Gidecek günleri olmayanın sabrı taşar derler buralarda en beylik laflarıyla dedeler.
Annem bir kadından öte savaştı, gün gelir aç gün gelir o kimsesizdir ona ekmek vermeyin derler.
İki kardaşım göçeli bu dünyadan bir şeyim kalmadı, günümü bekliyorum oğul, beni yaratan yaşatmadı dedin ya…
Biz de boynu bükük geldik, bize de nefes aldırmadı hayat, kurda yem olduk nasıl böyle anne bu dünya?
Dün gece huzursuz idim, yatakta uyurken misafirim olmuştu resmin sanki gördüm ben rüya.
Ben kardaşlarımla sensiz de mücadele ederim, senin bahtın gibi bahtımız olmayacak güya.
Senden sonra Hakan kaldı, Osman, Sevda, Abdurrahim ve Oya…
News
