Şimdiki gençlik çok şanslı. Evet, hemen hemen her neslin duyduğu bu cümle. O cümleye nail olmayan gençlik, nesil yoktur aslında. Bir ay kadar önce, yeni yaşımı alıp Cahit Sıtkı TARANCI’nın yolun yarısı dediği yeri geçtiğime göre artık bu cümleyi şimdiki gençlik için bende kullanabilirim. : )
Gerçekten çok şanslı şimdi ki gençlik. Neden mi çok şanslı durun anlatayım sizlere. Aynı düşünce de ve aynı yaşlarda isek muhakkak neden bahsedeceğimi çok iyi biliyorsunuzdur. Yok, hayır her meyveye ( muz, kivi, Hindistan cevizi, vs) anında ulaştıklarından her gün yiyebildiklerinden bahsetmeyeceğim. Evet, haklısınız sucuğa, salama, sosise, peynirin birkaç farklı çeşidine veya zeytinin sadece siyah ve yeşiline değil dört beş farklı alternatiflerine ulaşabildiklerinden de bahsetmeyeceğim. Evet, bunlara her gün ulaştıkları halde burun kıvırmalarından da bahsetmeyeceğim. Eee neden bahsedeceksin o zaman dediğinizi duyar gibiyim, hala fikir yürütenler olduğunu da düşünüyorum. Ama ayakkabıları yırtılmadan yeni bir ayakkabı alabildiklerinden hatta okul için ayrı spor için ayrı günlük için ayrı ayakkabıları olduğundan da bahsetmeyeceğim. İstedikleri zaman her bilgiye ulaşabilecekleri kitapları anında sipariş edebildiklerinden, farklı türde; hikâye, roman, polisiye veya şiir kitaplarına ulaşabildiklerinden de bahsetmeyeceğim. Aslında bahsedeceğim konuya gelmeden de ne kadar çok şanslı olduklarını görebiliyoruz değil mi?
Evet, şimdiki nesil, hatta bize söylenildiği gibi yeni yetmeler çok şanslı. Bizim zamanımızda okula başlarken ailelerimiz öğretmenlerimize eti de kemiği de senin derlerdi. Şimdilerde böyle olmasa da biz de bu cümlenin hakkını verir öğretmenlerimize saygıda kusur etmez onları baş tacı ederdik. Öyle bir baş tacı ederdik ki öğretmen ne söylese haklı ne dese doğru idi. Anne baba aile bilmez öğretmen bilir. Ondan iyi de bilecek değillerdi ya zaten. Aksini iddia edecek ellerinde kitap, telefon, bilgisayar da yoktu zaten. Bizleri öğretmenlerimizin ellerine o kadar körü körüne bırakmışlardı ki; o şehrin bu semtinde ki şu okulundaki x şubeli sınıfında öğrenci mevcudu kadar yine aynı sınıfın sınıf öğretmeni tarzında aynı düşünce de bireylerin temeli atılıyordu.
Düşünmek; eski Türkçede tüş-mek fiilinden türemiş ve bir şeyin içine düşmek, içine nüfuz etmek anlamına gelmektedir. Bir öğrenciye sen düşünme; ben, biz senin yerine düşündük sen bu kalıbı kabul et deniyordu. Öğretmenlerin siyasi düşüncesi, tarihi yorumlayış biçimi, dine bakış açışı nasılsa o çocuklarda aynı şekilde yetiştiriliyordu. Ailelerin düşüncesi ile tam tersi bir anlayışta da olsa öğretmen haklıydı. O daha iyi bilirdi çünkü. Bu durumu sorgulayan ne bir aile ne karşı çıkan bir veli olabilirdi maalesef. Çok şükür şimdiki nesil çok şanslı dedik ya. Daha öz verili anne babalar ve öğretmenlerimiz sayesinde böyle problemlerle karşılaşılmıyor. Böyle bir problem olsa dahi anında müdahale edilip gerek idare ile gerekse rehberlik servisi ile sorunlar ileri dereceye taşınmadan çözüm noktasına ulaştırılıyor. Tabi bu şu demek değil; öğretmenler müfredata bağlı kalsın öğrencileri farklı düşünmeye sevk etmesin. Düşünmeye, anlatmak istediği konunun içine nüfuz etmelerine sevk etsin ama kendi düşüncelerini empoze etmesin.
Velhasıl “Açık Ufuk” kitabında düşünerek ayağa kalkmamız gerektiğini belirterek “Ayaklarınıza vurulmuş zincirlerden kurtulmak için önce zihninize vurulmuş prangalardan kurtulmak gerekir” diyor İbrahim KALIN. Çok şükür zihinlere vurulan prangalardan kurtulan bu şanslı nesil; bizlerin düştüğü hatalara düşmeyecek, sorgulayacak, hakikati arayacak ve ayağa kalkacak. Bizlerin sustuğu konularda gerekli cevabı verecek. Ne dersiniz belki bizden de hesap sorarlar.
Nasıl bu kadar duyarsız kaldınız? diye.
News
