Eldesine döktüğümüz mücadelelerin, bizi bezediği gayret kalıtımlı ciddiyete itibar ve hürmete itina; hodfuruş, füturdan yoksun tabiatlara ikamelendi. Beşeri münasebetlerde, tesisi elzem, titiz rabıta filtrelerinin varlığına hassasiyet zelzelemizden, hayati değerlere duyduğumuz ve durduğumuz sığ katmana uzanan yaman bir kemleşme bu.Kozmopolit politikliğe kalıp tanımamızın yankısı, çiğ ruhlar üflüyor durmaksızın.
Yüksek oranlı çabaların dahi mevcudiyet ibaretliliğinin, yeterli ve geçerli kalamayacağı denklikte, karşılık bulmuş olanaklar; bugün, bizi sevindirmek ve lütufa şükranımızı beslemekten çok, fazlasına ve başkasına ilişkinliklerine suallerimizi koyulaştırmakta. Neyin dinmeyen tatminsizlikle sıvalı arayışıdır, neyin, nihai dayanağı kof bir kandırmaca olanla, savaşıdır bu?Kimin neyi ne için zorlukla aştığı değil, erdiği edinimin kar marjı, tutsak kılıyor zihinlerimizi. İki keskin mızrağın ortasında parçalanarak yokluğa yüz tutanların ağıtları ise yakılmalarına ayrılan zamanı aştıkça hiçle yeksan tuttuğu ümidini de alarak terk eyliyor diyarı.
Başka bir imtihan ve insani izdihamla özleştiğimizin iddiasında iken dahi, ızdıraplarının olası sızılarının nüfuzuna kapı açmıyoruz. Engin konumumuz gereği, dış dünyanın algı yöneticiliği modalitesince, eksiğe kıstaslı eleştirelliğe adıyoruz, arş mertebeli potansiyelimizi! Zira -menfi detaylar ancak hatasızlıkla bertaraf kılınır- mottosunun taşıdığı hazin zannın büyüklüğü altında ufalıyoruz. Üçüncü sayfaların her köşesini yanılgılı bir mağruriyet ve ‘oh’ nidalı temalar eşliğinde derdest ediyoruz. İrtibatlarımızdaki tertibin ve hususiyete tahsis buyurduklarımızın getirisel zenginliğince biçiyoruz merhamet tentemizi. Halbuki salkımının bile sarışı, tenkitimizin buz kestirdiği tinlerin titremelerine son buldurur. Ruhlara bıraktığımız ‘yorum’ kılıflı molozların inşa ettiği enkazlara imzamızı ,ziyadesiyle de sıcaklıklarına borçlu olduklarımıza atıyoruz nitekim. Merkez maksat belki de bu: kıymetin kaybına kayıtsızlığa ve kaygısızlığa izin!
Hakiki hederin de ederin de barındırdığımız yüzeyselliğe cevabı tok inecek sinelere. Sönük krizlerin şişirilmişliklerine gözetilen kritik eşiğin düştükçe düşüşü, ironik sağlamlıkta ördü bu öykünün köklü ağını. Savurduklarımızın gün gelip de kavurmayışı bu raddece rahat ve sarhoş kıldı, berraklık sıhhatine sırt dönmüş akıllarımızı. Nasıl dış ve hileli uyaran maruziyetinin şablonları olduğumuza feryadımız ise; tümünden ak ve ırak kalabilen nadide camdan bir cana rastladığımızda yükselebiliyor sadece. Fakat telaşa hacet yok o da dalıyor kör girdaba bir dahaki gün doğumu vuslatına değin.
Neyse ki kasıtsızlığa ve kayıtsızlığa niyet de kasıttır. Olur da ehil kadırgaların rıhtım seçiciliği çıkar üzerine kurululuktan çıkar ya, işte o vakit esenliğe nazar atanların dolduğu evrenimize adaklar sundururuz. Kutsallığın sinsi yitimi, değer atfının mağlup tebessümüne karışıp, malayaniliğin suretine konuvermişliğini belki bu adaklar kovuverir.
Kaybolan özler pahasına közler kaldığımız bu debdebenin, Notre Dame’ı şöhretli çağrışımından edecek denli, dolgun kamburluğa terfi zaferine selam durmak mı, yoksa bizi yere mahkum kılan eğdirmişliğine inat, inşirahı fısıldayan gök aşkına günebakan olmaya yeminli kalmak mı?
News
