Doğduğum köyde mezarlıklar ile evler yan yana olur. Herkes ölüsünü yanında ister. Herkes ölünce de evinin yanında gömülmek ister.
Bir kenara itilmek istemediğimizden belki böyle. Köy yerinde işlerin bitmediği yerde, gözü arkada gitmek istememek belki de.
Ölüler ile diriler beraber yaşar köyümde. Babaannem, fındık zamanı telaşını, ölüler mezardan çıkar bu zamanda diye tarif ederdi.
Bu kadar samimiydi ölülerle.
Bir kızcağız gidiverirdi hayatımızdan, kalan tek bacağı ile bir kaç gün önce. Hastaydı ama çok gençti, çok güzeldi ,kendi bile ölümü yakıştıramadı kendine. Mücadele ediyorum diyerek öldü. Yüzü gülen, cicili bicili giysili resimlerini bıraktı geride. Resimlerine, sözlerine bakıp bakıp üzüldük. Her üzülen onun yanına sevdiği ölmüşlerini de kattı. Yada çok hasta sevdiklerini.
Ölen bir kişi için üzülmez insan, ölen en sevdiği değilse. Katar yanına çok sevdiği kaybettiğini de. En az iki kişiye birden üzülür.
Sonbahar ölüm mevsimiymiş. Öyle derler eskiler. Öteki mevsimlerden fazladır ölüm. Özellikle yaşlılar bekler kendi sırasını.
Ölüm gerçek ama acıtmasıda gerçek. Ölenin, masumluğu mazlumluğu da devreye girince acı daha da artıyor.
Her gelen şehit haberi acıtıyor ilk şehit haberiymiş gibi evladı askerde olan bir şehide ağlıyor bir kendi evladına takılıyor aklı.
İnsanın, vicdanı geliştikçe sevdiği insan kadar üzüldüğü insan da artıyor. Sevemediği insana bile merhamet duyabiliyor. Vicdan sonradan eklenen bir özellik. Çocuklarda yok. Ruhu çocuk kalmayan, ilkel kalmayan insan, vicdanı geliştikçe insan oluyor gün be gün. İnsan oldukça insaf ediyor.
Şehit anneleri ağlıyor, evladı dağa kaçırılan anneler ağlıyor. Bir gün önce evladı için ağlayan annenin, oğlu çatışmada ölünce o anne, birden terörist annesi oluyor.
Evlatları, makamdan makama sıçrarken hızlarına yetişemeyen anneler vardı. Şimdi terörist annesi oldular.
Uçlar çok yakın.
Ele fırsat geçince hakkı hukuku gözetmeyi düşünemeyen, mazlum olunca adalet aranan yer dünya.
Kimsenin, kendi kadar bir başkasına üzülemediği yer dünya.
Kimsenin, istemediğini anlamadığı yer dünya.
Bir deprem geçti üzerimizden. 20 yılda sosyal medya dışında hayatımıza yenilik ekleyememişiz onu anladık. Nerdesin sorusunu sormak için ortalığın güllük gülistanlık olması gerekiyormuş. Deprem bize bunu anlattı. Nerdesin sorusunu cep telefonu ile sorabilmenin, şükür sebebi olduğunu anladık.
İlk insandan hemen sonra dünyaya gelen ölümün, dünyadaki en eski gerçek olduğunu ilk insanlar ile aynı coğrafyada yaşayan Suriyeliler biliyor, belki de en iyi. Ölümün başkenti orası belkide. Mazlumluğun ve caniliğin başkenti.
Ölümün dünyanın en eski gerçeği olduğunu merhamet edilmesi, adaletli olunması gereken anlarda hatırlamak. Dünyadan olabildiğince az veballe, hafif gitmeye çalışmak bu zamanın erdemi olsa gerek.
Kendi zalimlerinden kendi cennetlerine kaçanların başarısız olanlarını duyuyoruz. Cansız bedenleri sayesinde. Ölenlerin bazılarının zalimleri masum geliyor ve ölümünün şeklini yakıştırıyor kimi. Sanki kendi masum bildiği hep güçlü kalacakmış gibi.
Sultan Süleyman’a kalmayan dünyada ölümü, konforumuza odaklanıp, güzelliğimize odaklanıp, beslenmemize odaklanıp unutuveriyoruz sanıyoruz bir hatırlatan çıkana kadar.
News
