İnsan, tehlikeyi her zaman uzaklarda aramamalıdır. Önemli olan insanın yakınını iyi görmesidir. Yakınından emin olmayanın, uzağından endişe etmesine gerek yoktur. Endişe edilmesi gereken, emin olunmayan o yakındır. İnsanın her şeyden önce yakınındakileri görmesi, bilmesi, tanıması, ona güvenebilmesi gerekir. İtimat başka türlü sağlanamaz. İnanmak ile güvenmek arasında bir fark olduğuna inanıyorum: Bir şekilde ikna olduğumuza inanırız ama güvenmek için ‘gerçekten inanmak’ gerekir. Bu nedenle bazı kişiler ile ilişkilerimizi ‘bir miktar uzaklık, biraz mesefe iyidir’ kaydıyla kurmalıyız.
Tanışmak ve tanımak arasında uzun ve meşakkatli bir yol vardır, bu yolda bir emek harcanmaz, zahmete katlanılmaz ve yakındakileri tanımak için bir gayret ortaya konulmazsa sonuçları üzücü olur. İbrahim Tenekeci ağabeyin “Tanıştık sevindik, tanıdık üzüldük.” dediği yerden… İnsan ilişkileri için bu tespit hepimize çok önemli şeyler söyler. Tanışmak ile tanımak arasındaki doğal süreyi kısaltmak mümkün mü? Bilmiyorum. Şu da bir yöntem olabilir; seyrine bırakmak ama kontrolü hiç kaybetmemek kaydıyla. Bu mümkün…
Uzağı seçememek bir kabahat değildir ama yakınını hiç görememenin bedeli ağırdır. Bu bedel her zaman gömleğimizin ön cebinde olmalıdır, onu gözden kaçıramayız. Bile bile kaçtığımız gerçekler, bir iken bin olur ve sonunda kaçamayacağımız acı sonuçlar doğurabilir.
Göz bozulur, bunun çaresi vardır fakat kalp daima korunmalıdır. Çünkü görme bozukluğu kalpte oluştuysa onun kolay kolay geri dönüşü olmaz. Aramızda sağlam bağlar kurduğumuz, sevdiğimiz insanları gerektiğinde uyarmak ve onlara kalkan olmak dostluğun gereğidir. Kendi kalbimizi hakikate kapatmamamız gerektiği gibi sevdiklerimizin kalplerinin hakikate kapanmasına da seyirci kalamayız. Mesuliyet işte burada devreye girer. Yakın saydıklarımızın, en yakınlarındakilerin gafletinden ve ihanetinden korunması bizim için bir görev olmalıdır. Ne pahasına olursa olsun bunu yapabilmeli, gerekirse kalbi yakınlık kurduğumuz o kişiye yakın gözlüğü olmalıyız.
Pek çok kişi gibi olduğumuzda dünya yolculuğunun bize kazandıracağı hiçbir şey olmaz, herkes gibi olduğumuzda hiçbir şey olamayız. İlla bir şey olmak istiyorsak işe ‘insan’ olmanın gerekliliklerini gözden geçirerek başlamalıyız, zaten bildiğimiz ama ihmal ettiğimiz kuralları yeniden hatırlayarak… Bunu bilmeli, karakterimizden ödün vermeden, ahlaklı tavrımızla farkımızı ortaya koymalıyız.
News
