Çizgili Pijamalı Çocuk

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

İnsan öfkeliyken yazabiliyor en çok. Çaresizliğe yakın garabet içinde hissederken ise  kendini, asla…Yazmak degil, kendini ifade edebilmek aslında hepi topu. Hayır işte, maalesef, onu dahi yapamıyor.

Aptallaştım Murphy. Tüm pastalar yan düştü, bulundugum tribün Galatasaray tribünü ve tünelin sonunda görülen ışık da tren farı çıktı. Ruhum senindir Murphy.

Salaklaştım. ‘Tevazu’ nu yüzüne boca eden insanlarla birlikte salaklaştım.  İlle de ‘ene’ diyen sevimli insanlarla sevimsizleştim. Asgari müşterek Murphy, bilirsin.

Artık ‘bağlama’ da ‘çalabilsem ah.’dan beri  gelip;  ‘şu adam ne güzel çalıyor’  fikrini  bile paylaşabilecegim insan neslinin yok olma tehlikesiyle yüz yüze olan bir metadan ötesi degil.

İnsanlar görüyorum. Vaktiyle bir agabeyin dedigi gibi, ‘ yolda yürürken karşıdan nice kalpler geliyordu üzerime doğru…’ Suretten bahsetmiyor Murphy, kalp diyor.
Nice kalpler görüyorum ben de, kahve telvesinden az hallice.. Mevlana öğretilerini sadece sosyal paylaşım ağlarında afişe ederek düstur belleyebilen nice ‘saf’ kalpler. Cündioğlu’ nun deyimiyle; ‘Ben hakikatim.’ degil, ‘Hakikat benim.’ diyen güzel kalpler bunlar.  Bizimkisi pür-i  pak Murphy, lütfen, zalim olma.

‘Çizgili Pijamalı Çocuk’ Murhpy, son zamanlarda izleyince bulundugum yerde boş boş bakakalmama sebep, şimdilerde ise yana yakıla çevremdekilerin kanına zerk etmeye çalıştıgım, ‘konuşulabilecekler’ arasındaki son kurtarıcım. Yazamaz, konuşamazken, izleyerek hayata bilmem kaçıncı vagonunda sakit zemberek dahil kaldıgım son ‘en iyi’ 94 dakikam…

Not: Ardışık sıralanmış her cümle, kendinden öncesi ve sonrakilerle zararlı miktarda çelişki ihtiva eder.