Çok Söz

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bir memlekette yaşıyoruz acınacak halde, memleket ki bizden de acınacak halde.

Felaketlerin hep komşunun başına gelmeyeceğine, 2 yıl önce büyük bir manevi kaybedişle kâni olmuştum, ülkece bir kaybedişin idrakına ise ilk kez varıyorum.  Doların vaziyeti, zeytinyağının arşa yakın gezinmesiyle sadece bir nebze, ölümleri sadece ‘hangi ildenmiş cenaze?’ ile sınırlı bir sorgulamayla ise topyekûn bir ikna oluş bu.

1999 Düzce depremini yaşamış biri olarak, hayattaki en büyük felaketlerin ‘doğal’ olduğuna inanırken şimdi ‘insan’ gibi “felaket nedir? felakete nasıl sebep olunur?’a sınır getirmeyen bir varlığı nasıl ihmal etmişim diye öz eleştiririm kendimi. Sahi, nasıl es geçmişim bunu?

Akdeniz’in revaçtaki tabirle ‘kavurucu sıcağında’ klimasız ortamların temizliğinden sorumlu, insan gibi yaşamasına hakaret asgari bir maaşla çalışırken bile yüzünden tebessümü eksik etmeyen mavi gözlü abi de insan, ‘Derdimizi anlatamazsak, e öldürürüz.’cüler de.

 -Memleketin tüm buhranindan bihabermiscesine-

İşçiler emektar. En çok, karaelmascilar.
Memurlar kpss’li. En çok, fen-edebiyatcilar.
Yollar uzun. En çok, menzilini kaybetmişlere.
‘Sevgi’, futbol ve siyasetten sonra birçoklarının üzerine konuşabilecegi favori konu başlıklarından. En çok, 90’lıların.
İnsanlarin hepsi kardeş, hepsi Adem ile Havva’dan. En çok da seçim öncesi.
İnsanlar mezhep mezhep. En çok da seçim sonrası.
Ölüm genç olana erken. En çok, kan bagi taşıdıklarına.
‘Para’ mutlak güç simgesi. En çok, zirve sevdalılarına.
‘ Asgari ücret’ en çok ‘Bu ülkede asgari ücretle geçinen çok insan var’ı söylerken kullandığın kalıplaşmış, kalıplaşırken acımasızlaşmış bir deyim.

Ve Jesse Owen…
O da senin benim gibi bir insandi evet.