Bazı şarkılar vardır her bir tınısı kalbinize dokunur. Onlardan birinin içinde dolaşıyorum saatlerdir. -Böyle soft şarkılara oldum olası ilgi duymuşumdur zaten.- Gözlerimi kapatınca bizim oralardayım sanki. Hafif ılık bir rüzgar vuruyor yüzüme. Bulutların arkasında sızan güneşle kısıyorum gözlerimi, kapalı olmalarına rağmen. Küçük bir korudayım sanki. Ellerimi ağaçların gövdesinde dolaştırıyorum, küçük bir çocuğun başını okşarcasına. Rüzgar anlaşmamıza sadık kaldığını ispat edercesine savuruyor saçlarımı. En çok benim yüzüme vuruyor nefesi sanki. Hanımeli kokusunu duyuyorum, kabul; bu da anlaşmamızın bir parçası. Rüzgar da biliyor hanımelini çok sevdiğimi. Hanımeli deyince hep çocukluğumun tuhaf anıları üşüşüyor beynime . Ters bir el hareketiyle sonra diyorum. Sonra gelin olur mu? Şimdi biraz düş bahçemde dolaşmalıyım. Şimdi, biraz düş banyosuna ihtiyacım var.

Ortasında kocaman bir çınar ağacı olan bir çimenlikteyim. Çocukken hep yapmaya çalışırken düştüğüm bir şeyi yapıyorum. Parende atarak ağaca koşuyorum . Baş aşağı döndüğüm her an gülümsüyorum. Sonunda bırakıyorum kendimi sırtüstü serin çimenlerin üzerine. Rüzgarın amca oğlu gölgeyle kucaklaşıyoruz. Bu sırada bulutlar güneşe de merhaba diyebilmem için biraz müsade ediyorlar. Kıskanıyorlar beni güneşten. Aslında en çok onları sevdiğimi biliyorlar; ama yine de uzun sürmüyor güneşle hoşbeşimiz. Çünkü sevgili bulutlarım güneşi arkalarında bırakıp parıldadıklarında onlara daha hayran baktığımı biliyorlar.

Kısa bir molanın ardında çınar abim dallarını uzatıyor kollarıma doğru. Hadi gel diyor, seni bekliyorlar yukarıda. Önce anlayamıyorum kimden bahsettiğini. Sonra her zaman olduğu gibi yüzlerce ihtimal üşüşüyor beynime. Yukarıda ne çok bekleyenim olduğunu anımsıyorum. Yine gülümsüyorum. Garip yalnız başıma çok fazla gülümsüyorum. Bunu aklımın sol alt köşesine itip çınar abimin şefkatli dallarına tırmanıyorum. Tırmanırken canın yanıyor mu? ağır mıyım? diye saçma ama çınar abimi kıkırdatan sorular soruyorum. Mutlu oluyor. Mutlu oluyorum. Çünkü mutlu olmak önce mutlu etmeyi gerektiriyor. Böyle olduğu için şükrediyorum.

Ve sonunda, ev sahiplerim beni karşılıyor. Önce kuş kardeşlerimle ötüşüyoruz. Şarkı söylemeyi çok sevdiğimi biliyorlar. Benim için bir hoş geldin şarkıları var. Tam da kulağımda çalan. Beraber söylüyoruz. Bir ara nasıl kaptırmışsam yalnız söylediğimi fark ediyorum. Alçak gönüllü kuş kardeşlerim minicik gagalarını sımsıkı kapamış,güzel seslerine müsade edip benim kargalığımı dinliyorlar, şefkat dolu bakışlarıyla. Gülümsüyorum. Yine, ne garip. Çınar abimin eşi sarmaşık geliyor yanımıza kadar. Bana bir sürprizi olduğunu söylüyor. Alel acele, her birinin başına minik bir öpücükle vedalaşıyorum kuş kardeşlerimle. Çınar abimin yardımıyla en tepeye tırmanıyorum. Gözlerime inanamıyorum. Bulutlarım. Evet bulutlarım benim için buraya kadar gelmiş. Öyle unutuyorum ki her şeyi. Sarılmaya kalkıyorum. Ne yazık ki kendi kendimi sararken buluyorum kollarımı. Onlardan bir parçayı, daha yakın duyumsamalıyım diyorum. Derin bir nefes alıyorum. Sanki ciğerlerimde dolaşıp kanıma karışıyorlar. Önüne geçilemez bir halde gülümsüyorum.Çocukken hayal ettiğim gibi bulutlarımın üzerinde dünyayı dolaşmak istiyorum. Olmayacağını bile bile bir kez de yanımdayken paylaşıyorum onlarla düşlerimi. Düşünsenize; düşlerinizi süsleyenlere düşlerinizi anlatıyorsunuz. Mutluluktan ölüyorum sanıyorum. En mutluyken ölmenin ne kadar da özel olduğunu düşünüyorum.

Ve yazmayı bırakıyorum tam da burada. En mutlu olduğum anda. mutluluk satıcısı bir arkadaşım var benim. Bir süreliğine mutluluk fabrikatörü olduğumu düşünüyorum, seri üretime henüz başlamamışım ama. Hay Allah yine gülümsüyorum. İçimdeki onca çalkantıya rağmen mutlu edebildiysem kendimi, başka vakitlerde de belki yapabilirim umuduyla bunu da buraya koyuyorum . Kim bilir belki siz de gülümsemişsinizdir ?