“Neşe Fabrikalarından” Umut Fabrikalarına…
Beynimin içinde yüzlerce kelime uğuldaşırken, yazı yazmaya yeltenmem büyük cesaret. Klavyeyi döven parmaklarım çıktı aklımın kontolünden. Böyle anlarda yazılmışları okumak, çekilmişleri izlemek, söylenmişleri dinlemek daha mantıklı ancak bugün hiç birini kabul etmiyor bünyem. Gazete okumuyorum ne zamandır, televizyon deseniz nasıl açıldığını unuttum. Türkiye gündemini twitterdan takip edenler kervanındayım. Yazılanların hangisi geyik hangisi gerçek hangisi doğru hangisi şaka onu bile sorgulamadan öylece kaydırıyorum timeline’ı. Hoş, sorgulasam ne olur ki, karışmış zaten itin izi kurdun izine. Baş örtülü penguenler, barış temalı mektup yazan bebek katilleri, adalet isteyen hak arayan bir futbol takımı, bahar geldi diye kapılarına “nevruz sebebiyle kapalıyız” yazan üniversiteler, adamına göre muamele”nin dibini görmüş olan onlarca kurum kuruluşa sahip canım ülkem… Birileri bizimle fena dalga geçiyor, aklımızı kaçırmamak için türlü yollar deniyoruz.
Bütün bu hengâmenin içinde bir yolculuk esnasında hayatımın stop düğmesine basıp başımı göğe kaldırarak “Ey Allah’ım, yahu hiç mi güzel bir şey yok canına yandığımın ülkesinde” diye fazlaca samimi bir diyaloğa girince tanrıyla, yanıt gecikmedi.Bir kaç dakika sonra yanımda oturan yolcunun elindeki “annemin işi benim geleceğim” yazılı dosyayı fark ettim.
Birileri bizimle yıllardır fena dalga geçtiği için,sıfır iyimserlikle şüpheli yaklaştım slogana ilk olarak. Kadınlara “kır dizini evinde otur çocuğuna bak” diyen bir zihniyet böyle bir oluşum kurmuş olabilirdi pekâla. Neden olmasındı ki? Asgarî ücrete “iyi para” diyen, atanamayan öğretmenleri Sultanehmet güvercinlerine benzeten nice kafalar görmüş geçirmiş bir milletin mensubu olarak, bu ihtimal hayli kuvvetli şekilde göründü hatta…
Neşe Fabrikası
Projenin merakıyla biraz da inşallah haklı çıkmam ümidiyle arama çubuğuna “annemin işi” yazınca anladım meselenin iç yüzünü. “Annemin işi benim geleceğim” Borusan’ın Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı ve Bilim Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı ile birlikte yürüttüğü bir proje. Okudukça utanıyorum önyargımdan ama bir yandan da “keşke hep böyle iyi şeyler olsa da heep utansam razıyım” diye geçiriyorum içimden… Projede benim düşündüğümün tam tersine kadınların sanayi sektöründe istihdamı amaçlanıyor. “Aslında ben de çalışırım ama çocuğa kim bakacak” tereddütünde olan bir çok kadın, çocuklarını Borusan’ın açtığı ve “neşe fabrikası” adını verdiği kreşlere gündüz bakım evlerine emanet ederek çalışan birey vasfını kazanmış oluyor.
Kreşlere verilen “Neşe Fabrikası” ismi ise hayli hoş. Çocuklarının güvenliğinden son derece emin olan anneler gönül rahatlığı ile iş gücünün bir parçası oluyorlar. Hem de okul öncesi eğitimin son derece önem kazandığı şu yıllarda 0-6 yaş grubu çocuklara müthiş bir eğitim sosyal etkinlik alanı sağlanmış oluyor. Borusan bu bağlamda hem kocaman bir alkışı hem de çok içten bir teşekkürü hak ediyor.
Her şeye rağmen güzel işler de yapılıyor diyerek kapkara gündeme bir minicik umut mumu yakmak istedim. Tıpkı “Neşe fabrikaları” gibi günün birinde “umut fabrikaları” da kurulursa bilin ki işin içinde ben de varım… Ayrıca proje hakkında daha detaylı bilgiyi www.anneminisi.org adresinden edinebilirsiniz.
Çok daha mutlu yarınlar,aydınlık bir gelecek,her alanda kalkınmış hür bir ülke hayali, umudu, duası ile…
News