Kimseye Etmem Şikayet

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

İçim acıyor. Başucumda asılı bordo mavi bayrağa bakıyorum.Annemin ördüğü bordo mavi bereye. Askıda asılı duran aynı renk kaşkoluma… 5 sene önce tutulduğum bir sevda idi Trabzonspor. Çok değil bir kaç gün evveline kadar bile her baktığımda içimi kaplayan sevincin tek mümessili olurdu bu bir çift renk ancak şimdi içimi acıtıyor sadece.

Hayat canımızı yakmak istediğinde ilk fırsatı bizi en mutlu edene veriyor sanırım. Şu son iki gündür yaşananların birer kabus olduğunu ümid edişimin kim bilir kaçıncı tekrarı oynuyor zihnimde. Birileri geliyor, hassas olduğumuz her konuda damarlarımızın üzerinde tepine tepine işler çeviriyor gözlerimizin önünde. Tek dileğim kısa bir süre şuursuz kalabilmek. İdrak etmek istemiyorum gönül verdiğim şehre o şehrin takımına yapılanları. Ancak durumun vahameti o kadar ortada ki bütün yaşananları algılayamamak için şuursuzluktan da öte bir şey gerekiyor.

Dilimizde dolanan keşkeler, öfkeyle hırsla ağzımızdan dökülen nefret sözcükleri, hiç biri söndürmüyor içimizde yanan ateşi. “Paraya karşı emeğin savaşı” der dururduk. Emeğin savaşının sadece “paraya karşı” olmadığını anladık. Üzüldük, hiç hak etmediğimiz kadar üzüldük. Hem de içimizdekiler tarafından, herhangi bir düşmana gerek kalmaksızın üzdüler bizi.

Duygusal bir taraftarın kaleminden bunlar döküldü, ben baktığımda yeşil sahaları kasıp kavuran bir fıtrına izlermişcesine izlemek isterim Trabzonsporumu. Ben gol attığında armasını öpen futbolcu, ben futbolcusunun onurunu gururunu her şeyin ilerisinde tutan teknik adamlar, teknik adamlarını hiç bir platformda yalnız bırakmayan yöneticiler isterim. Ben anlamam teknik işleri. ben anlamam futbolcu hangi kramponu giyer. Ben duygusal bir Trabzonsporlu, ben hakkı gaspedilmiş, takımı neredeyse lağv edilmiş bir fanatiğim.

Kimseye etmem şikayet, ben Onurlu mücadele, ak bir alın,hırsızdan,şikeden arınmış Tertemiz bir lig isterim…