Sevda Kuşun Kanadında | Dücane Cündioğlu
Bir varmış bir yokmuş, ne varmış ne yokmuş, var var iken, yok yok iken, develer tellâl, pireler berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken, sallanan sallantıda, sallayan sofada, sofa kocaman bir odada, oda ise âlemin ortasında iken, penceresi olmayan tencereye, tenceresi olmayan pencereye, pencerede büyük bir ormana bakar iken, kardeşimin elinde kafes tirtir titrer iken, kafesin içinde minik bir kuş inim inim inler iken, düşman elinde hayın bir taş dostların başını yarmayı beklerken, babaannemin gözlerinden yaşlar akarken, ne oldu ne olmadı, bir oldu pir oldu, iyi oldu kötü oldu, aniden yer sallandı, semâ çöktü, volkanlar patladı, dağlar eridi, denizler taştı; bu arada kafes kardeşimin elinden düştü, kafesin içinden kuş kaçtı, hayın taş düşman elinden çıktı, babaannemin gözyaşları bitti tükendi, seccade yok oldu gitti; derken beşikler durdu bebekler sustu, pencereler açtı kuşlar uçtu, ağaçlar kesildi ormanlar aşıldı, sular duruldu denizler kurudu; âlem fesâda verildi, elâlem nifaka sokuldu,kimileri bağırdı kimileri çağırdı, lâkin söz kâr etmedi; gece oldu karanlık bastı, karanlıkta karıncalar kararınca, her hâne kadr u kıymetince her âdem kuvvet ve kudretince el vermek istediler olmadı, attılar atılmadı, sattılar satılmadı, boşa koydular dolmadı, doluya koydular almadı; çaresiz aşıp sarp kayalıkları, çıktılar dik yamaçlara, tırmandılar yüce dağlara.
Ve dağ başında…
rastladılar aksakallı birisine…
bin yıllık bir halıya
bin yıldan beri
bağdaş kurmuş bir çınar gibiydi…
İçlerinden saçları kara, gözleri kara, yaşı kara, başı kara, bahtı kara bir genç kalkıp sordu ona: “ Aşk ne ustam, hayatın sırrı ne ? Tepeden tırnağa aşığım ben. Koskoca bir hayat var önümde…”
Usta cevap verdi:
Sevda kuşun kanadında, ürkütürsen tutamazsın; ökse ile sapanla vurursunda saramazsın!
Hayat sırrının suyunu çeşmelerden bulamazsın, ansızın bir deli çaydan içersinde kanamazsın!
Derken sevda kuşun kanadında göklere yükseldi, ceylanlar kaçıştı, karacalar koşuştu, aslanlar kükredi, koyunlar meledi…Yağmur dinmiş, dolu durmuş, pir-i fani artık görünmez olmuştu; taşlar düştü, eller düştü, gözler düştü, ateş düştü; düşen düşünce beşik sallanmaya, bebek ağlamaya başladı; başını omuzlarından çevirip esselamun aleykum ve rahmetullah dedi babaannem, ve aleykumusselam ve rahmetullah diye mukabele etti melekler.
Ve birdenbire bir nida koptu gâipten; bir münadi, “ Yüce Allah” diye haykırdı: “Ümidini kesmedi sizlerden.”
Masal bitti, her şey bitti ve semanın kapıları açılıp bir kuş aşağılara doğru süzüldü yücelerden… süzüldü… süzüldü…Ve Bâyezid Meydanı’ndaki gül bahçesinin ortasına konuverdi.
Hâlâ anlatılır; rivayete göre o kuş, o gül bahçesini kendisine mesken edinmiş… Kar fırtına demeden, yağmura, tipiye, doluya aldırmadan o küçücük kanatlarını, bahçe içinde sayıları gittikçe azalmakta olan rengârenk güllerin üzerine germeye çalışırmış ve umutla, özlemle hep baharın geleceği günleri beklermiş.
İşte çocuklar, sevda, bu yüzden o kuşun kanadında imiş.
Hakikat ve Hurafe | Dücane Cündioğlu
News