Gidişin Anne…
Tarihler 14 Temmuzu gösterdiğinde hayatın belki de bir cilvesi idi yaşananlar. Kim bilir veya kim bilebilir en sevdiklerinin en beklenmediği anlarda senden kopacağını…
“Bir takvim yaprağı gibi gelip geçer bugün de” dercesine uyanıp hayatla savaşmaya koyulmuştum. Elbette ki biliyordum ve bekliyordum: “her şey istediğim gibi olmayacak…”
Ama aniden gidebileceğini hiç beklemiyordum anne…
Ne var ki senin gidişin, bir sanat eserinin günün birinde yok oluşuna benzemiyordu. Kaybolup merakla aranılmasına da benzerliği yoktu hepten. Bir bitkinin güneşsiz kalması, bir yavrunun sütsüz kalması veyahut bir karıncanın yuvasının dağılması da değildi.
Yüreği, duyguları, düşünceleri, hayatı ve hatta varlığı ile bağlandığı bir kahramanın karşılıklı duygu ilişkisi desem belki biraz tarif edebilirim anne. Çünkü bunlardan birini yitirdiğinizde Brooks gibi Bay Hiçkimse olursunuz.
İki hikaye o kadar birbirine benziyor ki anne…
Bir yandan hapishanede bağlandığı kütüphanesi, kitap dağıtım arabası ve kargası. Diğer yandan annesi, annesi ve annesi…
İki kahraman yani ben ve Brooks…
İkimiz de alıştıklarımızın yitirilişine katlanamayacak kadar kendimizi birer hiç olarak görüyor; hiçliğimizi içimize sindiremiyoruz.
Brooks, hapishanede mutlu bense görünürde özgürlük olsa da bu dünya hayatında seninle huzurlu idim. Brooks, istemeye istemeye tahliye olup ruhunu hapseden bu hiçlik hayatına adım atarken bense seni kaybetmekle hiçliğe ve hiçliğin karanlık dehlizlerine adım attım.
Brooks, çok sevdiği kuşunu süveterinde saklarken hissettiği mutluluğun tarifi yoktur herhalde anne. Peki benim senin süveterin olmadan bu kurtlar sofrasını andıran dünya meydanında koruyucum kim olacak anne?
Brooks, her şeyini kaybedip hapishaneden çıktığında kimsenin onun yüzüne bakmaması ve onu umursamaması, ruhunu ezen ve duygularını acımasızca bastıran bir hal almıştı. Benim senden sonra ne yaşadığımı biliyor musun anne?
Ruhum ezilmiyor, yok oluyor anne. Duygularım bastırılmıyor tersine her geçen gün biraz daha duygusuzlaşıyorum anne. Olup bitene anlam veremiyorum, anlamsızlık dünyasında kayboluyorum anne.
Brooks, dayanamadı, sessiz bir çığlık gibi kendini astı ve gitti anne.
Bakalım senden sonra ben ne olacağım anne?
News
