Rize’ye İthafen…
Ufukta ince bir çizgi var; kıvrımlarıyla insanı mest eden… Üstünde henüz açmış bir güneş; ardından masmavi denizi Rize sahili Karadeniz’in eminim Cennet’le eş…
Yolların bizi sürüklediği sonsuzluk kapılarını açmaya çalışırken karşımızda duran dağların yeşilliği; gelinliğini giymiş gelinin heyecanlı bekleyişini andırıyor…
Gönlün incelmiş damarlarının rahat nefes almaya çalışan kalbi gibi; az ilerde balıkçıların av gemileri denize yeni indi…
Geride bıraktığım harabe şehir Artvin; sevdalukların anlamsızlaşan sokak konuşmalarıyla başbaşadır şimdi…
Dibinde akan Çoruh; Batum’a keşke acıları sürüklese…
Yok Yok! O da sevinçleri, mutlulukları; girdaplar oluştura oluştura karanlık Batum’a götürmeye kararlı…
Ayrılıktan canı yanmış bir anlamsızın; dert ortağı olmaya adaydır sanırım Rize…
Mutluluğu, tanımadığı dağlarda arayan Ferhat’ın; Şirin’le karşılaşmasıyla karıştırıyorum sanki…
Bal şerbetlerini içmeye niyetim hiç yok. Biliyorum bu hayatın bana sunduğu bir imkan değil bu…
Beni anlayan birilerine de talip değilim; gecenin hüznünü haykıracağım denizin anası, karşısında dikilen serseri dağların mekanıdır Rize…
Dilimden dökülen karışık cümlelere şaşırıyor kalbim… Kelimeler kifayetsiz kalıyor; çünkü onlar kalbimin nağmeleri değil, onlar sadece benim…
Karanlıklardan kaçıyorum…
Anlıyorum kokusundan aslında Rize de karanlık bir şehir ama en azından Artvin kadar acımasız değil diye avunuyorum kendimce…
Hıçkırıklarımı anlıyor sanki…
O gün öyle dedi bana Rize;
Kendini öyle hissettirdi…
Albert Camus değilim ben; bir başkaldıranın abidesi,
Bu saçmalık duygularım; dilimin kalbimden gelenlerin ifadesi…
Ben yalnız değilim…
Etrafımda o kadar sarmaşıklaşan iki ayaklı hayat tüccarları var ki…
Gayesizce sabahı akşam; akşamı sabah bekler…
Etrafımı dolanırken beni de kendileri gibi bilirler…
Ben, ben olamadım; Nasıl onlar gibi olurum, bilmezler…
Hayaller kuruyorum bazen…
Ve zaten hayallerim kadar varım ben…
Patolojik sorunlar mı yaşıyorum?
Çözmeye çalıştığım ama sürekli çözemediğim vurgunlar…
Cevabını bulamayan kişilik bunalımındaki sorunlar…
Çözüm istedikçe çözülmemeleri kafamı kurcalar…
İster dinamizmi istesin ruhum…
İster pasifizmde yok olayım…
İster avuntularla yok olsun korkum…
Ben çözülmeyen bir olayım…
İşte çerçevesini çizdikçe gönül sınırlarımın bendini,
Mutluluğu tattıran bir şehir ki Rize; onda buluyorum kendimi…
Biraz durgundur o kanımca…
Onda da karışmış duygular inanca…
O da bir umut bekler yarından;
Düşlerinde bir hayat vardır insanca…
Doktorun bir hastasını muayene etmesi gibi…
Umutlar yeşerir yürekte karanlıktan kurtularak…
Sanki önüne geleni sürükleyen bir fırtınanın esmesi…
Annesinin kucağını özleyen bir çocuk gibi bakarak…
Bilmeli insan; sevinçler yürekte değil artık;
Sevinci unuttukça…
Ben sıkıntılarımdan kurtuluyorum galiba;
Gözlerim Rize’ye baktıkça…
News