‘’İlk kez 1856’da Avustralya’nın Melbourne kentinde taş ve inşaat işçileri, günde sekiz saatlik iş günü için Melbourne Üniversitesi’nden Parlamento Evi’ne kadar bir yürüyüş düzenlediler.
1 Mayıs 1886’da Amerika İşçi Sendikaları Konfederasyonu önderliğinde işçiler günde 12 saat, haftada 6 gün olan çalışma takvimine karşı, günlük 8 saatlik çalışma talebiyle iş bıraktılar. Şikago’da yapılan gösterilere yarım milyon işçi katıldı. Luizvil’de (Kentaki) 6 binden fazla siyah ve beyaz işçi birlikte yürüdü. O dönemde Luizvil’deki parklar, siyahlara kapalıydı. İşçiler, sokaklarda yürüdükten sonra hep birlikte Ulusal Park’a girdi. Her eyalet ve kentte, siyah ve beyaz işçilerin birlikte yaptığı gösteriler gazeteler tarafından, ‘Böylece ön yargı duvarı yıkılmış oldu’ şeklinde yorumlanmıştı.
Bu gösteriler 1 Mayıs’ı izleyen günlerde tüm harareti ile devam etti ve 4 Mayıs’ta kanlı Haymarket Olayı’na yol açtı.
Uygulanan yasal baskılarla bu gösterinin tekrarlanması engellendi. 14 Temmuz-21 Temmuz 1889’da toplanan İkinci Enternasyonal’de Fransız bir işçi temsilcisinin önerisiyle 1 Mayıs gününün tüm dünyada “Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü ” olarak kutlanmasına karar verildi. Böylece ikinci gösteri 1890 yılında yapılabildi.
Zamanla 8 saatlik işgünü birçok ülkede resmen kabul edildi. 1 Mayıs böylece işçilerin birlik ve dayanışmasını yansıtan bir bayram niteliğini kazandı. Günümüzde sosyalist ülkelerde (Çin, Kuzey Kore, Vietnam, Laos, Küba, Venezuela, Nepal, Bolivya) ve daha birçok ülkede tatil günü olan 1 Mayıs’ı işçiler büyük kitle gösterileriyle kutlar; bazı ülkelerde 1 Mayıs siyasal bir eylem biçimini de alır.’’
***
Tarihçesinden de anlayabileceğimiz üzere her cümlesinde ‘’İşçi’’ temsili bir gün olması gereken 1 Mayıs yine her yıl olduğu gibi öğrenci, memur ve kurumsal kitlenin bir günlük nefes alma günü olarak sosyal medya kayıtlarına geçmiş bulunmaktadır.
Çarşamba gününe denk gelmesi münasebetiyle haftanın başından ya da sonundan tatil birleştirilip güzel ülkemin görülmemiş şehirlerine gidilmiş, deniz sezonu açılmış ya da kısa bir yurt dışı seyahati yapılmış da olabilir. Bu sırada tabi ki plazaların güvenlik görevlileri nöbetlerine devam etmiş, temizlik şirketleri işçileri işlerini aksatmamış, madeni, inşaatı, süpermarketi, havaalanı vb. birçok alanda faaliyet gösteren çalışanlar sıradan bir gün gibi mesailerine devam etmişlerdir. Avaz avaz adalet aradığımız ülkede gerçek işçilerin gününü sosyal medyada paylaştığımız bir kare ile kutlamış vicdani rahatlığa erişmiş bulunmaktayız. Asgari ücret ile çalışıp çocuk okutan, ev kirası ödeyen ve tanesi 1 lira 25 kuruştan her gün evine en az dört ekmek götürmek zorunda olan işçinin bayramını büyük bir coşkuyla kutladık(!).
Size bu vicdanı yaptırırken 1 Mayıs resmi tatil olmadığı için eski çalıştığım şirketime baya sinir olduğum zamanlar da oldu tabi ama en azından gerçek resmi tatilleri verseler onla da yetinebilirdim o durum başka. Yine de ele verir salkımı gibi görseniz de; Sosyalist geçindiğimiz, sözde adalet aradığımız, durup düşünmeyi unuttuğumuz insanlar olduğumuz için sitemim aslında. Gecekondulardan site yaşamına çarpık kentleşmeyle geçtiğimiz o kadar belli ki hala kendi kapımızın önünü süpürerek temiz olacağına inanıyoruz !..
Maalesef sol yumrukları havaya kaldırıp, ilgili hadisler hatırlatılıp (uygulamada eksik) ya da sosyal medyada iki kare paylaşıp işçinin hakkı aranmıyor. Meslek odalarının ve sendikaların insiyatifinde kutlamalarla, işçiyi perişan eden sözde eylemlerle, samimiyetsiz paylaşımlarla, hak yiyerek haktan söz eden insanlarla böyle bir güne gerek yok. Gerçekten dinlemeye, gerçekten anlamaya ve gerçekten saygı duymaya ihtiyacımız var.
Ne gün ki gerçekten sadece işçi çalışmaz o gün 1 Mayıs olarak kutlansın. Yükünü hakkıyla taşıyan tüm emekçilerin her günü değerli olsun.
News