Nihayet “Ve Dağlar Yankılandı” Derken
Khalled Hosseini’ nin “Uçurtma Avcısı” ve “Bin Muhteşem Güneş”ten sonraki üçüncü kitabı “Ve Dağlar Yankılandı” nihayet elimizde. Hosseini’nin yürek dağlayan, okuyanı içine alıp her satırını yaşattığı hikâyelerini özlemiştik. İlk iki kitapta belli bir çizgisi vardı yazarımızın. Afganistan’ın yakın tarihiyle beraber Afgan insanının iç burkan, savaşla, sefaletle, cahillikle boğuşan ve “adaletsiz dünya” diye isyan ettiren hikayelerini anlatmıştı bizlere.
Hosseini’nin bu yeni kitabı için “yazarlığının dönüm noktası” diyor arka kapak yazısı. İlk iki kitabını okurken göz yaşlarına hakim olamayan birisi olarak evet dönüm noktası bir kitap olmuş diyebilirim. Zira bu kez ağlat(a)madı.
Öncelikle belirtmeliyim ki kitap için çıtayı çok yukarılarda tuttum. Sonuçta benim için rüştünü ispatlamış, kendine hayran bırakmış bir kalemin üçüncü eseriydi ve ilk ikisinden daha da iyi olmalıydı . Ancak – ne yazık ki- kitapta umduğumu bulamadım. Ya da şöyle söyleyeyim benim kitabın hikâyesinden umduklarımla yazarımızın verdikleri kesişmedi.
***
“ Gece vakti, çölü bir el arabasını çekerek geçen bir baba. Arabanın içinde annesiz iki çocuk; iki kardeş; biri kız biri erkek. Küçük Peri için ağabeyi Abdullah, ağabeyden çok öte. On yaşlarındaki Abdullah’a sorsanız Peri, her şey demek. Köylerinden Kabil’e varmak için çıktıkları yolculuğun sonunda aileyi yürek parçalayıcı bir son bekliyor. Fakat aslında bu bir son değil… Kardeşlerin başlarına gelenler – yakın ya da uzak- ilişkisi kurdukları tüm insanların hayatlarında nesiller boyu yankılanacak…
Hayat farklı aileleri sevgi ve fedakârlık, ihanet ve sadakat gibi ortak duygularla sınarken, karakterlerin başlarına gelenler ve yaptıkları seçimler, kitabın her biri ayrı renk ve lezzet taşıyan katmanlarını oluşturuyor. Afganistan’ın küçük bir köyünde doğan ve okuru Kabil’den Paris’e, San Fransisco’dan Tinos adasına taşıyan bu öykü, her sayfada renklenip güçleniyor.”
***
Arka kapak yazısında da belirttiği gibi iki kardeş ve onların hayatlarına bir şekilde değmiş kişilerin hikâyelerini anlatıyor kitapta Hosseini. Betimlemeleri, karakterlerin can alıcı noktalarını yine ustalıkla bizlere aktarıyor. Öyle ki karakterlerde zaman zaman kendinizi ya da tanıdığınız birilerini görmeniz mümkün. Hikayeleri okurken insani vasıfları sorgular halde bulabilirsiniz kendinizi.
Gelelim neden kitaptan umduğumu bulamadığıma. Evet Hosseini iki kardeşin hayatlarına giren ve hatta bir şekilde hayatlarına yön veren insanların hikayelerini anlatıyor. Ancak bunu ana karakterlerimizin hayatlarını –bence- yeteri kadar anlatmadan yapıyor. Yan karakterlerin (ki bazıları oldukça uzun işlenmiş ) hayatlarındaki gelişmeler o kadar net anlatılmışken kitabın çıkış noktası Abdullah, Peri ve babalarının kopuşlarından sonraki hayatları üstünkörü anlatıp geçmiş. ( Not:Bu kısım spoiler içerir.) Dış kapının mandalı sayılabilecek karakterin çocukluktan yaşlılığına neler yaptığını okuduğumuz satırlarda, çocuğundan ayrılmak zorunda kalmış bir babanın, her şeyi olan kardeşi kollarından çalınmış bir ağabeyin ne hissettiğine, o ölümcül darbeyi aldıktan sonraki yaşamına dair anlatılanlar o kadar yetersiz ki. Kitap bittiğinde her karakteri bir şekilde yerine oturturken onlara dair hisleriniz sallantıda kalıyor.
Benim umduğumu bulamamış olmam kitabın kötü ya da yetersiz olduğu anlamına gelmiyor elbette. Başta da belirttiğim gibi Hosseini için kalite çıtam oldukça yüksek. –Belki de hata yaparak- Değerlendirmemi ilk iki kitabını baz alarak yaptım. Nazarımda onlara nazaran vasat, onların varlığını Hosseini tarzını bilmeden kendi içinde yorumlarsak kalbür üstü diyebiliriz.
Nihayet “Ve dağlar Yankılandı” derken Hosseini’den çok çok daha ince işlenebilecek ağır bir dramın ana unsurlarından ziyade yansımalarını okuduk , Hosseini kaleminin farklı yönünü gördük.
News