Baharın sarhoşluğuyla yürüyorum. Başım hep yukarlarda, ağaçlarda, dallarda… Onları seyrediyorum. Baharı, manayı onlarda arıyorum. Onların güzellikleri üzerinden değerlendiriyorum günleri, dünyayı. Belki biraz romantik belki biraz toz pembe oluyor bakışlarım… Belki farkında oluyorum belkide olmuyorum ama o seyir anında mutluyum.

Sonra birden neden bilmem bir an başımı önüme eğiyorum ve işte o an kaldırımın kilit taşları arasından baş vermiş minicik ,miniminnacık -adını bilmediğim- sarı çiçeği farkediyorum. O an, ne dürttüde yere doğru baktım bilmiyorum. Ama her neyse farkındalığıma çağrı bıraktı onu biliyorum.

Kilit taşlar arasında minicik bir çiçek. Kendisini her an ezip geçecek binlerce adıma inat başı dimdik güneşleniyor. Direniyor. Yaşıyor…

İşte o an dallarda süzüm süzüm süzülen çiçekler nazarımda değer kaybetti. Tek dertleri hava muhalefetiydi, gerisi hikayeydi. Ama ya o minik sarışın? Orada var olabilmek için verdiği mücadeleyi bir kendi bir de yaradan biliyor. O taşların arasından hadi yeşerdi, çiçeklendi peki ya gerisi? Kaç zamandır buradaydı,kaç zaman daha burada kalacaktı? Muamma. Net olan güneşe dönük dik duruşu,yaşamak için direnişiydi.

Bakıldığında alelade bir çiçek. Peki ya hissettirdikleri, düşündürdükleri? O, minicik bedeniyle canına kast eden onlarca faktöre rağmen bunu yapabiliyorken biz kocaman kütlelerimizle neden pes etmiş ruh halindeyiz?

Yılgınlığımız, kırgınlığımız, umutsuzluğumuzuz, koyvermişliğimizle mi sürüp gidecek hep yaşam? Koca koca mutluluklar mı gerekti yaşıyorum demek için? Ya da yaşamak neydi? Onlarca soru dolanıp dururken işte o ilk bakıştığımız an, o minik sarışın o asil dik duruşuyla haykırdı unuttuğum(uz) belkide atladığım(ız) detayı “yaşamak direnmekti.”…