Hayal kırıklıkları en sarı yapraklarıydı sonbaharın

Kendini kelimelerle sarmalayıp divitin ucunda ısınmaya çalışıyordu

Mürekkep basıyordu şair en derin yarasına

Çaresiz, yalnız,yılgın atlar gibi…

Okunmak için değildi yazdıkları

Yazabilme tutkusuyla hayat bulmuş cümleleri

Salt duygulara can verme telaşı

Gelmeyeceğini bildiği halde açık tutulan kapılar

Söndürülmeyen ışıklar

Hayata tutunma çabası  değil

Hayattan  kendisine tutunma beklentisi

Çaresiz,yalnız, yılgın atlar gibi…

Göğü ağlatırcasına,toprağı kanatırcasına dizeler

Kıyameti olacağını bile bile yanışlar

Şair, en çok da o acıyor kendine

Başkalarının acımasından korkarak

Çaresiz, yalnız, yılgın atlar gibi…

Her seferinde kendine mutluluğu armağan etmek için yola çıkıp

Istırap  gülleriyle uyuyan adam

Üşüyen adamdır şair

Isınmak için kendine çay demleyip

Isınamayan adamdır şair

Yalnızlığına tutunamayan adamdır  kısacası

Çaresiz, yalnız, yılgın atlar gibi…