Kadir Gecesi Zamanları
Yılın bu zamanlarında üzülemez bence insan.
Ağaçların çiçek açtığı, ülkenin her yerinin yemyeşil olduğu, kır çiçeklerinin sıra ile bitmeye başladığı bu zamanlarda insanın üzülmek için çok özel bir sebebi olmalı.
Böyle bir günde evden çıktım. Amacım sadece markete gitmekti. Bir baktım sitedeki meyve ağaçları çiçek açmış. Ama nasıl açmak? Çiçek açmış demek, gösterilen özene haksızlık olur.
Önce bir vişne ağacı gördüm. Kimi çiçeği tam açmış, kimi çiçeği yarım, kimisi daha tomurcuktu. Beyazın en duru haline sahip salkım salkım çiçekler. Sanki beyaz renk, ağacın dalının bile rengini açmış. Kahverengi ağaç dalları, yer yer açık kahverengi oluvermiş.
Sonra, taç yaprakları koyu pembe olan, içinde azıcık beyaz olan şeftali çiçeğini gördüm. Yurdum kadınlarının yaptığı oyalar kadar canlı renkleri vardı ve o kadar güzeldi. Güzelim çiçeklerin yanlarında, uzun ince yaprakları ile her bir dal, ayrı ayrı şahane fotoğraf karelerini andırıyordu. Güzelliğe kayıtsız kalamayan arılar, benim yapmak istediğimi yapıyordu resmen. Çiçeğin güzelliğini sağlarına sollarına buluyorlardı. Güzelliklerden alabildiğinizi alıp doğru bal yapmaya, hadi bakim dedim onlara.
Onun ardından ayva çiçeğini gördüm. Şu meşhur türkümüzdeki ayva çiçeği. Yazın müjdecisi ayva çiçeği. Tam türküdeki gibi çiçeklerini açmış. Her taç yaprağında beyazdan başlayıp pembede biten tonlamalar vardı. Ayva çiçeğinin taç yaprakları, vişne çiçeğinden daha etli olur. Yapma çiçek gibi olurlar. Bizim ayva çiçeği özel bir tür olduğu için yapma çiçekten evla kamelya çiçeğiymiş gibi bir görüntü sergiliyordu.
Ayva çiçeğinin güzelliğine kendimi kaptırdığımı gören karahindibanın beni dürtmesiyle gözümü aşağılara indirdim.
Karahindiba, Buz Devri filminde bile geçen meşhur sarı çiçek. Açmış tüm ince yapraklarını en yoğun hali ile bana bakıyordu. Sarısının yoğunluğu ve ağırlığı yüzünden, henüz çiçek sapı uzamamıştı. Tazecikti, körpecikti. Birkaç haftaya uzayacak, karahindiba sarısı, yoğunluğunu kaybedecek, elimize alıp dilek dileyip, üfleyeceğimiz uzun şeffaf tohumlara dönecekti. Ama bunun için daha zaman vardı. Belki de onun bunları yapacağından hiç haberi yoktu. Olacaklardan habersiz, yoğun yoğun açmış, otların arasında gökyüzüne bakıyordu.
Karahindibanın az ötesinde, sarı kanarya otu tomurcuklarını gördüm. Sarı kanarya otu, adını aldığı kanarya gibi tatlı açık sarı açar. Papatyaya benzer. Bu kadar sevimli bir çiçeğe neden ot denmiş bilemiyorum. Her bir tomurcuk farklı zamanlarda öbek öbek, sarı sarı açar. Her bir çiçek yaklaşık iki hafta güzelliğini arzı endam eder. Sonrasında o da karahindiba gibi, çiçeklerinin tonunu açar, açar ve en sonunda şeffaf tohumlara dönüşür. Ardından ona denk gelen ilk kuşla ya da rüzgârla kendini seneye kadar bekleteceği topraklara doğru yol alır.
Kara kıştan çıkan doğa, üstünü alelacele giyinen bir güzel gibiydi. Her gün doğanın yeşillenip ardından bağrında sakladığı kır çiçeği tohumlarını sırası geldikçe patlattığı, tohumların güneşi ve yağmuru görür görmez yaprağa, çiçeğe durduğu günler. Her biri diğerini daha farklı renkli olan boya kutusu gibi günler.
Üstelik o renkli günler maneviyat dolu günler Ramazan’a denk gelmiş.
Ramazan, bahar ve birbirimize edebileceğimiz bereket dolu, iyilik dolu, umut dolu, gelecek dolu duaların edebileceğimiz Kadir Gecesi zamanları.
Aslında Allah’ın bize verdiği her gün ayrı tatlı ve ayrı kıymetli ama sanki bu günler daha mı kıymetli?
Bayramın yaklaştığı günler…
Bir dala konup sağı solu izleyen ürkek minik bir kuş gibi, gününün ne zaman geçeceğini bilmeyen, bir sağa bir sola salınan kır çiçeği gibi olanlardan hakkımızı alıp üzerimizde hakkı olanlara hakkını verelim.
Belki bu günler olur biz olmayız, belki biz oluruz bu günleri görecek gözler olmaz, duyacak kulaklar olmaz, tadına varacağımız sağlığımız olmaz.
News