“Cehennemin en karanlık yerleri, buhran zamanlarında tarafsız kalanlara ayrılmıştır.”
***
Son yılların ve hatta daha da ileri giderek belkide edebiyat tarihinin en iyi kitaplarından biri diyerek söze başlayabilirim kendi adıma. Dan Brown bir kitaptan isteyebileceğimiz her şeyi bir araya getirmiş Cehennem’de. Tarih, sanat, felsefe, macera, heyecan, merak, aşk, ihtiras, entrika ( 🙂 ) , polisiye, gerilim, bilim, gerçekler, yalanlar, duymak istediklerimiz, duymamak için köşe bucak gizlendiklerimiz… Cennetliklerimiz, cehennemliklerimiz kendine her ikisinde de yer bulamayıp Araf’ta kalmışlarımız…
Dante’nin İlahi Komedya’sından yola çıkarak İstanbul’un derin, karanlık sularına kadar uzanan bir detaylar örgüsü. Kitapta Dante’nin tasvir ettiği “Cehennem” ve onun üzerine yapılmış bir çok sanat eseri tüm detaylarıyla işlenmiş diyebiliriz. Öyle ki detaylarda boğulduğunuzu hissettiğiniz anlar oluyor ( kitabın tek eksi yönü). Olayların ilerleyişi sırasında “bu kadar ince detaya gerek var mıydı?” – ki zaman zaman tekrarlanan- diye sorguluyorsunuz. Kitap bitip kapağını kapattığınızda ilmek ilmek işlenmiş olay döngüsünü zihninizde canlandırdığınızda vereceğiniz cevap “evet” oluyor.
Cehennem’in en güzel yanlarından biri “sanat tarihi-bilim-gelecek” üçgenini sağlam kurmuş olması. Üçgenin köşeleri arasında gidip gelirken kendinizi sorgularken bulabilirsiniz. Ve tam o sorgunun orta yerinde fark edeceksiniz ki ters köşedesiniz.
Gezintiye çıktığınız köşelerin bir ayağının İstanbul’da olması ve düğümün çözüldüğü yer olarak kilit bir noktada yer alması bir diğer heyecan verici nokta. Kalemiyle kitleleri peşinden sürüklemiş bir yazarın kaleminden okuması müthiş bir hismiş. Sanki ailemden, evimden, kendimden bir parça gördüm. O kadar mutlu oldum ben kitabın son bölümünü oluşturan İstanbul ayağını okurken. ( Nasıl sahiplenmişsem artık. 🙂 )
Bu kadar detaydan sonra Dan Brown’ın Cehennemi için;
“Bugüne kadar okuduklarımızı sorgulatan, bundan sonra okuyacaklarınız için hep bir kara bulut olacak olan”diyebilirim özetle.
***
Şu sıralar kitapların tasnifi Cehennem’den önce/ Cehennemden sonra.
Cehennem’den önce Ahmet Ümit’in “Beyoğlu’nun En Güzel Abisi”ni yazacaktım uzun uzun.
Ancak Cehennem’den sonra yazılabilecek tek şey: “Nevzat Komser artık aileden, ara sıra evimize misafir olmasını istediğimiz mahallemizin abisi. Zaman zaman özlüyoruz, hep oralarda bir yerlerde olsun istiyoruz.” olabildi.
Ötesi yok.
Belki yanlış bir kıyaslama, klasmanları farklı olduğu için Ahmet Ümit’e haksızlık ediyorum ancak Cehennem’den sonra anladım ki; bir Dan Brown kolay olunmuyor, bir “Cehennem” kolay yazılmıyor.
News
