Her geçen gün kaybettiğimiz yegane şey insanlığımız diye düşünüyorum.
Ağlayan insanları gördüğümüzde Allah yardım etsin diyor ve kapatıyoruz gözlerimizi ! Allah yardım etsin tabi, sen el uzatamazsın ya !
Aç değilsin bu yüzden aç bir çocuğu gördüğünde onu anlayamazsın, belki de bu sebepten kaybediyoruz her geçen gün insanlığımızı !
Ben diyoruz sadece !
Sadece ben (ene), tüm vücudumuzu sarmış bu hastalık !
Farkında mısın ?
Ölüyorsun her geçen gün. İnsanlığın kayboluyor ! Karanlık bir kuyu içindesin. Toksun aç değil, mutlusun mutsuz değil, anneni kaybetmedin bugün, baban yanı başında, kardeşin hala gülümsüyor ama sen bir karanlık içerisindesin insanlığını kaybettiğin bir kuyu içerisindesin !
Farkında mısın ?
Bugün Suriye’de, Filistin’de, Türkmenistan’da, Afrika’da zulüm içinde yaşayabilirdin !
Tek duan bugün de aç yatmamak olabilirdi. Allah’ım bugünde evimize bomba düşmesin olabilirdi yahut annem, babam bugün de eve sağ sağlim gelebilsin olabilirdi.
Ama sen…
Senin bu günkü duan ne ? Şükretme sebebini biliyor musun ? Yoksa şükredeceğin bir şeyin yok mu ? Dua edecek bir şey bulamıyor musun hayatında ?
Peki Neden ?
Seni dua etmekten bile alıkoyan şey ne ?
Karnın tok diye mi ?
Sıcak bir evde ailen ile beraber yaşıyorsun diye mi ?
Bu duasızlık bu şükürsüzlük ? Neden ?
Neden bu benlik ?
Bir nefesine bile hükmedemediğin, tek bir anına bile sahip olamadığın bu dünya mı seni alıkoyuyor şükürsüzlükten, duasızlıktan ?
Görmüyor musun yoksa ? Acı çeken insanları, işitmiyor musun yoksa aç çocukların çığlıklarını, ürpermiyor musun kıyıya vuran cansız bedenleri görünce ! Titremiyor mu kalbin minicik soğukta morarmış elleri görünce ?
Savaş görmemiş acı çekmemiş bir nesil kendi derdini dert zanneder. Bu söz bizi tanımlıyor sanki…
Acı içinde, yoksulluk ve sefalet içinde yaşayan binlerce insanın halinden anlayamayışımızın sebebi de bu belki.
Her şey var ama biz yokuz !
İnsanlığımız yok,
Dua yok,
Şükür yok,
Mazlumlar için yaptığımız hiç bir şey yok,
Ensarlık yok,
Muhacirlik yok !
Sadece batıdan öğrendiğimiz bir şey var MÜLTECİ !
Acıyarak baktığımız bir grup insan topluluğu! Hal bu ki onlar bizim din kardeşimiz ve en önemlisi insan, bu gözle bakamıyoruz ama.
Dua bile edemiyoruz onlar için, en önemlisi de her geçen gün kaybettiğimiz insanlığımız için dua edemiyoruz !
Çünkü farkında bile değiliz. Bize çizilmiş bir çarkın içinde dönüp duruyoruz, bakmıyoruz etrafımıza. Baksak şükrederiz, aczimizi görür utanır ve dua ederiz belki ama bakamıyoruz kendimizden başkasına bakamıyoruz …
Ve ölüyoruz sessizce , bolluk içinde ölüyoruz ama hissetmiyoruz …
Çünkü görmüyoruz !!
News
