İnsanın kendi varlığını anlamlandırma gayesinin en temel meselesi ve sorusudur “hayat”. Ömrümüz boyunca hayatı anlamaya, anlamlandırmaya çalışırız. Beşer olarak geldiğimiz dünyada insan olmanın sırrına erebilmek için hayatın türlü çilesine katlanırız. Hayat her zaman insana huzur vermez, “hayatı yaşamak” için değil de “sürgününü tamamlamak” için yaşar kimi zaman insan.
Hayat, “beşer” ile “insan” arasındaki yolculuktur. Bir radyo sohbeti dinlerken düşündüm bunları. Dünyaya gelişimiz sebepsiz değildir, kaç âlem varsa onlar da sebepsiz değildir, yaratılmış tek bir varlık bile sebepsiz değildir. Beşer olarak geldiğimiz şu dünyadan insan olarak ayrılabilmek sevinçlerin en güzelidir. Çünkü insan “olunur”. Olmak ise emek ister, meşakkatli ve zahmetlidir. Ya ziyan olursunuz ya insan… Ziyan olanlardan, araya gidenlerden olmayalım.
Bir yolculuktayız. Yolumuzu kaybetmeden ve rotamızdan şaşmadan yolculuğu tamamlayabilmemiz için önümüzde ve etrafımızda yol işaretleri bulunuyor. Yolculuğa başladığımız noktayı da ulaşmak istediğimiz yeri de biliyoruz. Fani âlemdeki yolculuğumuzun nihayet bulacağı ölüm, dünyadaki son gerçeğimizdir. Musalla ise son durağımızdır. Sonrası ise insan olarak yapıp ettiklerimizin belirlediği, yolculuğun yeni evresidir. Nasıl başlarsak öyle devam eder. Dünya, ahiretin tarlasıdır. Ne ekersek onu biçeriz. Kötülük ekersek kötülük, iyilik ekersek iyilik hasat ederiz. Ahirete iman, dünya hayatımızın en önemli pusulasıdır. Bize daima doğru yönü, yolumuzu gösterir. Gaflet anlarında insana ölüm hakikatini hatırlatır, hesap gününü önümüze getirir.
Hayat, insana bahşedilmiştir; ömür ise emanet… Geldiğimiz, gördüğümüz ve gideceğimiz günlerden oluşan hayat kısa bir yolculuk. Geride hatıralar, sözler, izler kalacak. Ve ömür emanetine nasıl baktığımız, en önemli meselemiz olacak can kuşu bedenden çıkıp gidince.
Şimdi kendimize soracağımız sorular şunlar: Hayatla aramız nasıl? Yaşamaktan ne anlıyoruz? Ömür nasıl geçiyor?
Hayatla kavgalı olabiliriz. Ya da şu hayatta bir kavgamız olabilir. Biz, kavgası ve davası için bu hayatta olanlarız, dünyanın nimetlerine tamah etmeden, dünyalı olmadan gelip geçenleriz. Böyle olması için dua ederiz.
Yaşamak, nefes alıp vermek ise yaşadığımız o kadardır. Yoksa daha fazlasında gözümüz, gönlümüz yoktur. İnsanı, hayvandan ve ondan daha aşağısından ayıran budur.
Ömür nasıl geçiyor? İşte böyle geçiyor, her an bir yaprak daha düşüyor, her an bir tele daha ak düşüyor, her an bir sevinci, her an bir hüznü en ince yerimizde yaşıyoruz.
Burası bir imtihan yeri: işimizi yapacağız, sözümüzü söyleyeceğiz, sonra da ceketimizi almadan gideceğiz. Yolumuz açık olsun.
News
