Bakkala ödeme yaparken fark ettim, boyu dizime kadar, Eti puflara bakan iki kocaman gözü. Gözlerin sahibi üç yaşında ya var ya yok. “Olmaz” dedi, yaşı benim kadar olduğunu sandığım, bedeni sanki benim iki katım kadar yaşamış kadın. İmkân yansıyor simaya imkansızlık gibi. Yok olanda daha çabuk yaşlanıyor vücut, dünyada fazla durmak istemiyormuşcasına.
Kadını duyan kocaman gözler, mahzunlaştı, kalktı gitti oradan sanki.
Elinde sadece ekmek olan kadın çaresizce baktı önüne. Yavrucağın gözleri, sanki bu dünyasının ilk yıkılması değilmiş gibi bakıyordu. Uzaklarda var mıdır istediklerine parasız ulaşabileceği bir yer. Daldı gitti.
Aldım yavrucağa iki tane Eti puf. Elimden bir o geliyordu.
İnsanlarla aramızda, keskin yüksek duvarlarla, ayrılmış yollarımız var. Görmüyoruz ama o duvarlardan da geçemiyoruz. Acı bir büyükşehir gerçeği…
‘Sağ olun’ dedi kadın alabildiğim iki Eti pufa.
Sordum o mahzun koca gözlerin sahibine ” Adın ne? ” önüne baktı. Yanındaki kadın ” Sıraç” dedi. Merakımdan anlamını sordum. Kadın “bilmiyorum” dedi. “Kim koymuş ismini” dedim, babası dedi. “Niçin koymuş sormadınız mı?” dedim. “Babası yaşamıyor, o küçükken intihar etti” dedi. Bir an gözlerim, o küçük bedenin mahzun kocaman gözlerine dikildi orada kaldı.
“Babası öldükten sona annesi de kaçtı, ben bakıyorum ona” dedi.
Büyükşehirde yaşamak gazetelerin üçüncü sayfa haberlerini okumak gibi geldi. Anası babası onu terk etmiş küçük bir can.
Adının anlamını bilmeyen küçük bir can.
Bir babaannesi kalan küçük bir can.
Yazın beş dakikada tanıdım Sıraç’ı, o günden beri aklımdan çıkmıyor. İHH yetim çocuklarla ilgileniyor, onlara sponsor buluyor, onları eğitiyor, ümmet bilinci ile yetimlere sahiplik etmeye çalışıyor. Ankara İHH’ya bildirdim Sıraç’ı.
Allah ilmi ondan isteyene parayı kendi istediğine veriyor. Kimine veriyor deniyor, kimine vermiyor deniyor. Peygamber efendimizin bize ilettiği verilenin, sorgu sualinin verilmeyenden çok daha zor olduğu. İmkânın konforun sorgusunun sualinin zor olduğu yönünde.
Yaşıtlarının, sevdiği çikolatayı, oynadığı marka oyuncağı , kendi TC’ si gibi bilen hatta mutfak menüsü çocuğa göre hazırlanmış çocuklar ile aynı ülkede yaşıyor Sıraç. Aynı havayı soluyor. Başka da bir ortak noktası yok.
Peygamberimiz de bir yetim idi, Rabbim onu aleme sevgili kıldı. Kim bilir sokaklardaki küçük mahzun gözleri, nereye ne eyleyecek. Rabbim, ne babasına ne anasına onun kocaman adam olduğunu görmeyi nasip eylemedi. Onu Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarına emanet etti.
Hepimize emanet o, hatta ümmete emanet. Sorumluyuz ondan kendi evladımızmış gibi.
Belki bir kağıt toplayıcısı olacak, belki serseri olacak, belki İHH’dan aldığı 100 TL’lik burs ile fakülte okuyacak, doktor olacak, avukat olacak.
Her ne olursa olsun bizim evlatlarımız ile yaşayacak yarın. Bizlerin evlatlarımıza bıraktığımız dünyada ya onlara yaren olacak ya musibet…
Bir yetimin başını okşamanın verebileceği huzurun tadını bize anlatmaya çalışan br Resulün ümmetiyiz. Sokaklar Sıraç dolu, hepsi ümmete sınav.
Ülkemizin geleceği onlar, İslam aleminin geleceği. Anne baba olmak için ergenliğe girmek kafi, bir okulu bir yeterliliği yok. Rabbim nasip ettiğine veriyor zürriyet. Bir canı hayırlara vesile kılmak için harcama yapabilmek de nasip.
Peygamberimiz “Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır.” buyuruyor.
Aldığımız soluğun, Rabbimizin takdirine nail olabilecek şekilde değerini bilen, değerlendirebilenlerden olalım inşallah.
News
