Geçen sene Hayrettin Karaman’ın bir yazısını okumuştum. Yazısını, imam hatiplerin eski kalitesini arayan ülkem halkına yazmıştı.
Karaman, ülkemin imamhatip seven kitlesinin, imam hatiplerin eski kalitesinin olmadığından şikayet etmesine değiniyordu yazısında. Hocam da böyle düşünenlere cevaben, ‘açılan imam hatipleri görebilmeye hürmeten, evladını özgürce imam hatipe gönderebilmeye hürmeten, sen de biraz uğraş’ demişti. ‘Okullara git, maddi manevi destek ol, evde evladına kendin kat.’ Özetle ‘her şeyi devletten bekleme’ demişti.
Bu sene lise bir olan imam hatipler yoktu altı sene önce.
İmam hatipler var da her şey güllük gülistanlık mı; ekonomi bir düzeliyor, bir bozuk; konu komşu ülkelerle ilişkilerimiz keza; güçlü devletlerle olan ilişkilerimiz de… Bardağın boş tarafından bakarsan umut etmeye gerek yok. Karamsar karamsar ölümü bekleyelim kıpırdamadan yerimizde. Çünkü kıpırdarsak bardağın öte tarafını da görebiliriz.
Uzaklardan gelen bir sevdiğimi alıp Ankara’nın en sevdiğim mekanlarından Külliye’ye götürdüm. Millet Camii’nde namaz kılmanın huzurunu yaşasın istedim. Her yerde elinde aşure kaseleri olan insanlar vardı. Senenin ilk aşuresini yemem, bana Cumhurbaşkanlığı Külliyesinde nasip oldu, sevdiğim de aynı durumdaydı. Meğer o gün orada Cumhurbaşkanlığı aşure ikram ediyormuş. Ne de güzel bir gündü, Ankara’da güneşli berrak ılık bir sonbahar günü. Bir banka oturup karşılıklı aşurelerimizi yedik. Sevdiklerimize de alacaktık, kalmamış. Bize kadardı, bizi doyuracak kadar.
Camide namazımızı eda ettik, birbirimize dua ettik. Rabbimizin evinde karşılıklı dualaştık, ümmete dua ettik, mazlumlara dua ettik.
Camiden çıkınca, yüzümüzü kuzeye dönünce, şehitlik heykeli belirdi uzaklardan bizi çağırırcasına. Ayağı ağrıyan sevdiğim yürüyelim dedi yürüdük şehitliğe. Düz olan Ankara’da, insan yürürken yorulduğunu da anlamıyor varsa bir rahatsızlığı, onu da…
Yaklaştıkça; o haşmet, o kudsiyet; hem huzur verdi hem hüzün hem gurur. O kadar kıymetli canlar, namerde teslim etmedikleri toprakları için şehitlik makamına kavuşmanın huzuruyla bakıyorlardı bize. İnsan öleni kıskanmaz ama insan şehidi kıskanır, onu anladım. O ne güzel bir vedadır, yalan dünyadan. Rabbim nasip eylemiş onlara…
Umutsuz umutsuz televizyon seyredip, bir şey iyi değil, ülke de elden gidiyor ona da üzülelim bari deyip kıpırdamasa idiler yerlerinden, yaşayabilecekler miydi o huzuru. Biz yaşayabilecek miydik, hür bir ülkede seçilmişler ile yaşamanın huzurunu onurunu.
Sonra birden kuş sesi gibi cıvıltılar geldi, bir okul geldi oraya, adam yarısı kadar boyları vardı, kuş sandığım çocukların. Öğretmenleri de vardı yanlarında, ne iseler o şekilde giyinebilmiş. Başı örtülü idi kimi, kimi değildi. Beş sene önce göremediğimiz hasretliğini çektiğimiz bir manzara.
Şükrettim Rabbime bu güzel gün için ve bana gösterdiği onca nimet için ve o nimetleri bize vermeye vesile kıldığı Cumhurbaşkanımız için.
Umudum arttı gördüklerimden, umut veren Rabbim daha da güzel günleri de gösterecektir inşallah, yeter ki durmayalım yerimizde, oturmayalım sadece, hayal edelim umut edelim.
Ne güzel demiş Osman R.A “Allah nasip etmeyeceği şeyi hayal ettirmez.”
News
