Adettir, laf bulamayınca havadan sudan konuşulur bizim buralarda. İlla konuşulması gerekir. Sessizlik olmaz. Çünkü o daha çok konuşur.
Yüz anlatır ruh halini, eller anlatır, duruş anlatır.
Havalar güzel olmalıdır, yoksa içteki gam çıkar su yüzüne. Ya da havalar açmamıştır bir türlü. Açsa geçecek belki de o gam, o keder, o dert, o tasa…
Konuşmak istenmediğinde ne çok konuşulur.
Huzursuzken ne çok konuşulur.
Birine kızınca, birilerine kızınca ne çok konuşulur.
Paylaşınca bitecek sanılır sanki. Öfke anlattıkça artar oysa, acı anlattıkça daha çok acıtır.
Bir huzur anlaşılamaz, bir huzur anlatılamaz, bir de hüzün. Susturur insanı gözleri. Dalar en uzağa o gözler ve rahatlatan bir umut ile dolar her yer.
Yolculamaya duyulan hüzün mesela anlatılamaz, umuttan sebep. Umuttur yolcu etme anındaki hüznü, burukluğu anlatamama. Yolcusuna bakıp bakıp konuşamama halidir, dönüşe duyulan umut. Dönecektir o giden bir gün. O umuttur hüznü dile getirtmeyen. O umuttur yolcu etmenin hüzünlü tebessümünün arkasındaki zan. Sakinleştiren sessizlik hali.
Gidene hüzün olur da gidende hüzün olmaz mı?
Bazen çok olur bazen de çok az. Yola çıkmak varmaktan bile tatlıdır çünkü.
O giden uçakta olmak, o giden trende olmak, o giden gemide olmak bir başına. Kendine gülümsemek, kendini hissetmek. Hani derler ya, yolda tanır insan dostunu diye, yolda insan kendini de tanır. Kendinde, kendini bulur.
Biraz övünür kendinden, biraz kızar kendine, bolca karar alır.
İzin verse nefsi yolun keyfini çıkartır sonra, ufuğa gitmenin keyfine varır.
Ufuğa gitmek.
Başaramazsa nefsini yenmeyi dedikodulu gıybetli ruh haline döner zihin, tadı kaçar.
Hele de can sıkmaya çalışanlar olmuşsa, hayal kırıkları olmuşsa, yanlış insanlarla zayi olmuşsa bazı zaman…
Ne çok konuşturur insanı olumsuzluklar sessiz sessiz.
Beklenen an gelmediğinde mesela ne çok konuşur insan, içinden. Hayalindeki gibi olmayınca umulan.
Başlangıçlardaki keyifsizlikler en çok konuşturur insanı.
Hele bu zamanda. Seçip kapıya getirttiğimiz kargoyu bile beğenmeyip iade ettiğimiz zamanda.
Seveceği sandığını, sandığı kadar sevemeyeceğini anlamak mesela ne çok konuşturur insanı sessiz sessiz. Sonrası sesli olur, duymayan kalmaz.
Ahmet Haşim ‘Türk söylemez, söylenir,’ demiş, bu halimize istinaden.
Söylenmek genlerimizde var, söyleyebilmek yok, derdimizin muhatabına değil ortaya lafımız. Anlamayabilmek de vardır inşallah genlerimizde. Ya da anlaşılır kılan vardır inşallah ortaya konuştuklarımızı. Seviyorum ben bu genleri çünkü seviyorum derdimi, seviyorum derdime dair her şeyi.
News
