Cümle dosta selam ile başlıyorum kelama…
Lügatimiz zengin, gönülden yürüyüp dilin ucuna değene kelime diyorlar bizim burada. Kıymet-i harbiyesi muazzam bir muhteva barındırıyor kelimenin. Kelime, söz ile ilgilidir ve bu açıdan laftan ayrılır, sıyrılır, yeri lügattir. Azizliği buradan kaynaklanır. Kelime bir sözcüğe sığmaz ama bir kelimeye bin anlam sığdırabilirsiniz. Şimdi sesleniyorum: dost.
Dost bahsinde hatırıma merhum Fethi Gemuhluoğlu gelir daima. “Evvel refik badel tarik.” diyen peygamberi dost edinir. Dost, Ali olur; dost Ebu Bekr’dir. Dost yoldur, yoldaştır, yardır, yarendir. Dost sırdır, sözdür, yanında susulandır. Dost emanettir gönüle, dağların yüklenemediğini yüklenendir. Dost yanında olan, arkanda duran ve içinde tüm mahcubiyetiyle yaşayandır. Dost ak günde görünmeyen, kara günde aranmayandır.
“Dost kim ola, acep nerede ki?” diye sual ettim. “Dost gizdir.” dedi sual edilen. Öyleyse herkese seslenilemez, herkese söylenemez, herkese susulamaz, herkesin gönlüne düşülemez. Dost, nasiptir; dostluk, nasip. Aramakla bulunur mu bilinmez. Neşet usta, “Şu benim garip gönlümü bilecek/ Bir dost arıyorum garip gönlüme/ Benimle ağlayıp benle gülecek/ Bir dost arıyorum garip gönlüme” der. Der demesine de bulur mu bilinmez.
Aramakla geçen ömürler, günün sonunda bulur her hal bekleneni, ümidi yaşamaktır bu. Aranan bulunduktan sonra hasretle sarılınır ona, kaybetmemek üzere. Gün yeniden doğuverir, güneş yeniden ısıtır, ışıtır; yeniden yaşanmaya başlar ertelenen hayatlar. Beklenen doğum gerçekleşir, aylardır çatlamayı bekleyen dal tomurcuklanır. Nev bahar mevsimidir. Dost, daima taze olandır, eskimeyendir. Onlarca ve yüzlerce sene de geçse üzerinden, dün gibi tazedir, gün gibi canlı.
Dost, hissedendir; gören, bilen, duyan biricik varlığın bir armağanı. “Kalpten kalbe bir yol vardır, görülmez/ Gönülden gönüle giden…” denilir ona. Gözün dilini, gönlün dilini bilen, halden anlayandır dost. Dost muhabbettir. Dost, Rabb’in bir lütfu, kutlu müjdesi, dost armağan, dost dermandır. “Bazı insanlar, bazı insanlara şifadır.” der çağın Muhyiddinlerinden biri. Hakikat, dost dostun şifası, dermanı, eczasıdır.
Gemuhluoğlu üstadın “Gönül döllüyor insanı, her şey gönülde cereyan ediyor.” deyişi beni daima alır götürür sıcak iklimlere. Gönül denildi mi hatırıma aşk gelir, kalbidir sevda. Dostluk da öyle, makamı vardır içeride. Kıdem esastır nihayet onda. Gönül derecesidir dostluk, en uzakken en yakın böyle olunuyor, başka türlü değil. Coğrafya, coğrafya oluşundan vazgeçiyor; yollar hükümsüz oluveriyor. Mekana değil makama bakar gönüllü, türkünü hangi notada okuyorsan dostunu orada bulursun. Hangi teline en ince değdiysen sazının, oradadır dost.
Dostlar arasındaki bağ ince ama güçlüdür. Söz söylemeden söyleşmek, göz görmeden görüşmektir dostluk. Dost olmak nice marifet gerektirir, kalp dili ve kalp gözü olmadan dost olunamaz esas mahiyetinde. Evvele dönelim bir an, henüz kir bulaşmamışken dimağlara, menfi işlerin dava kabul edilmediği vakitlere dönelim, samimi, riyasız kalplere çevirelim ibremizi bir müddet. Zarafet göreceğiz ve bir de hakikat. Sahiyi göreceğiz, sahte şurada dursun. İlahi dostluklar aşka dönüştür, sarmaşığın çepeçevre sarması ve kurutmasıdır bedeni. Aşk, öze dönüştür. Dostluk posadan kurtuluş, çekirdeğe yürüyüştür. Aşk ve dostluk, zirvesidir yaşamanın.
Vaktin birinde bir dostum, Kemal Sayar’ın bir şiirini paylaşmıştı benimle. “Aldanış” isimli şiirinde dostu tarif ediyor adeta şair.
“Haritalara bakıyorum / Hiçbirinde evin yok
Ansiklopedilere bakıyorum / Hiçbirinde resmin yok
Sözlüklere bakıyorum / Hiçbirinde adın yok
Bakıyorum kendime /Seni görüyorum
Benden başka yerin yok…”
Dost gönlün direği, gönlün durağıdır. Dost, dostta görünür yalnız, sureti gizlidir. Var olmasına vardır ama görülmez kafa gözüyle, arasan bulunmaz, sorsan bilen olmaz. Allah’ın bahşetmesi ile düşer gönüle, en ayarlısından. Dost, muhabbet ehlidir; böyleyse dost gönül hanesine düşer, orayı şenlendirir, toprağa can katar, coğrafyaya huzur, Mevlana ile Şems’i yaklaştırır birbirine. Dost nefestir, sestir, soluktur; dost ilahi bir ahenk, içeri sızan nurdur.
Hikayemize hayat katan pek az ise de, hemen herkesin hayatımıza hikaye/ler kattığı malumumuz. Bu da bizim hikayemiz. (insan). Bir vakit bir güzel dostumla halleşiyordum, görmeden görüştük, söylemeden söyleştik diyeyim bu hale. Günün sonunda dost bahsinde bir şeyler yazayım dedim hatıra niyetine, saatlerim geçmiş bir beyaz sayfada, yazılmıyor… Dostum, “dosta yazamazsın, söylemek istediğin her şey kalbinde kalır.” demişti. Hatırladım, sustum
News
