İyi olacak hastanın doktor mu ayağına gelir, iyi olacak hasta mı arar doktoru. İyi olmayı istemek bir tercih midir, ondan mı aranır doktor?
Arayışı mı belirler insanı hayatta. Hep arabesk takılanın fıtratında huzurunun farkında olmak yok mu. Eksik mi biyolojisi? Ya da birilerine torpil mi geçilmiş. Ya da fakir edebiyatı ruh hali mi, “yıkılmadım ayaktayım dertlerimle baş başayım” demek.
Kara haber tez mi duyulur, daha mı ilgi çeker kara haber. Ondan mı internet hızında yayılır. Yolunda giden seyir ilgi çekmez mi, ters giden işler kadar.
Nerede işini batıran, eşinden ayrılan, kanser olan var bilmeyen yok. İbre öte tarafa dönünce takip bitiveriyor.
Acı duymak, ağlayan görmek, sızlayan görmek daha mı kalıcı zihinde, keyifli görmekten çok daha fazla. Gülen gözler kalamıyor da ağlayan, buğulu gözler mi yerleşiveriyor hafızalara.
Mutlu olanla, mutlu olmasından daha mı kolay, mutlu olmayı beceremeyene üzülmek, farklı mezeli masalarda. Biri dertlenir öteki dinler. Dertli hep aynı dertli, dinleyen hep aynı dinleyen. Ya da dinleyen sıkılır, gelir yeni bir dinleyen. Dinleyen daha farklı dertli bulur kendine, dertli dinlemesini sevici. Dertli değişmez ekseriyetle. Birine üzülürken kendi üzüntüsünden mi kaçar insan?
Her dönemin acı çekeni olmak daha mı cezbedici.
Çok güleni, kendi kendine eğlenebileni deli diye belleyenler var. Deliye her gün bayram diyenler. Deliye değil de belki de dileyene, becerebilene her gün bayram.
Bir ömür Müslüm dinleyenler vardı. Son halini nasıl buldular acaba. Müslüm Gürses’i Teoman şarkıları söyleyen sanan, bir gençlik var şimdi. Jiletli bahtsız konserden, oh papatyalı melankolik konserlere. İkisi de kasvetli ama biri havalı, biri zavallı-gariban. Zavallı-gariban olan akılda kalan, papatyalı olan, havalı olan, imrenilen. İmrenilen olsaydı bir ömür Müslüm Gürses, olabilir miydi gene şimdiki Müslüm Gürses.
İzlenen yayınlar, okunan kitaplar, takip edilen yazılar olumsuz olmazsa olmuyor sanki. Komplo teorileri geliştirenler bir mucize sunmuş gibi zeki bellenmekte. Derinlerde bulunanlar daha elzem sanki. Gerçek devletten daha görkemli mi geliyor kulağa, derinde olanı.
Aranılan, huzur olduğundan mı bulunan, huzur? Hep var olan ama farkına varması daha tatlı olan mı huzur? Farkına varması bir yetenek mi, bir lütuf mu? Hep bir başkası mı yaşıyor huzurlu. Bir başkası gibi olmayı denemekten daha mı kolay, bir başkasına haset duymak.
Kuyu kazanları seyretmek, kazılan kuyulara düşenleri seyretmek, sanki daha cazip.
Doğan Cüceloğlu kitabını okumak, vermiyor entrika tadında kitap arayana, bir haz. Ekseriyetle kitaplarını kadınlar okuyor. Hayatı, tertip düzene koyma derdinde olan birçok kadın. Kadınlar illa çekecek çevirecek ya dünyayı, kendi dünyası üzerinden. En önce kendini kurtaran, sorun yaratmayan, sorun olmamaya çalışan kadınlar. Çocuğu sorun yaratmasın isteyen kadınlar. Erkekler gibi, komplo teorilerindeki kısırlığa yüklemeden çözümü. Yemeğin üstüne yenen tatlı gibi ya da kahve gibi, eksik bırakılmamış yaşanmışlıklar tesis etmedeki ciddi ayrıntılara takılan kadınlar.
Kendine kanmak hali mi? Kendini avutma hali mi? Kandırılmak istememek, avunmak istememek elden. Kula kul olmamak.
Keşmekeşe kapılmayan, layığınca üzülmeyen olunca, kıymet mi bitiyor. Sehven bunalma haline nispetle, daima bunalan olmak, bunalan kalmak mı? Muteber.
Kötü gün dostu bir dünya. Seviliyor tasa, gam, keder. Arada da mutluluk paylaşılsa. İyi gün dostu sanki daha lazım. Mutluluğu ya da zaferi paylaşacak bulamayana.
“Eğer mutluluktan ölünüyorsa bu benim başıma gelmeli”, derken Kafka, belki de yakınlarındaki mesut insanlara imrenmişti. 40 yıl kadar dayanabildi; onca, ölçüp tartmadan sadece anı yaşayıp mutlu olabilenlere. İmrene imrene öldü belki de. Yazık olmuş. Olmasın kalanlara yazık, deliye değil dileyene olsun bayram, paylaşabilsin herkes bayramını sevdikleriyle.
(Turkuaz lale ebrusu denemem)
News
