Karanlığın uçsuz bucaksız kollarında, bir deli misali aldım elime kalemi…
Herkes kalemle yazı yazarken; ben nedense yazıyorum dertlerimi. Çünkü yine aldanmıştım, aldatıcı dünyanın aldatan insanlarına…
Kâğıdım ıslanıyor, damla damla usulca… Dışarda yağmur var, sessizce yağıyor. Geceler neden karanlık, özleme neden karışmış duygular?
Toparlayamıyorum zihnimi. İnsanlar, içindekileri bilmiyorlar; bilenler ise neden acıtıyor içimi?
Senden sonra kapandı pencereleri dünyamın… Güneşim ışık vermiyor artık. Nereye baksam sen idin zamanında, şimdi neden yoksun cancağzım?
Etrafımı sarmış, keder duvarları. Yutkunamıyorum boğazımdan geçmeye çalışanları artık. Kendimi dışarı atasım geliyor, tükenen takatıma karşılık…
Bir an gelir, geçen arabaları seyrediyorum. İçlerindeki yolculardan seni arıyor gözlerim. Resimlerde seni, caddelerde seni, baharlarda seni arar gibi…
Çaresizce başım önüme düşüyor, yanaklarım ıslanıyor sıcacık damlalarla. Yoğunluğunu yaşıyorum özlemlerin. Dilime dualar dolanır isyanlarımla. Sen beni benden aldın, suluyorsun çorak toprakları kanımla…
Aşk neymiş öyle, diyor kalbim. Ritimleri bozuldu, yıllanmış saatin duran yelkovanı gibi. Bedenime yük olarak görüyor kendini, senin bende kendini hissettiğin gibi…
Sonra dönüp saçlarıma bakıyorum. Utanıyor aynalar, beni bana anlatırken. Üzerinden çok zaman geçti; sen mutlu, onlar ise ağarırken…
Bir insan bu kadar mı acımasız olur? Düşünmez mi, yıkılır dünyamın hisler üzerine kurulu düzeni? Demek düşünmedin sen, sevdamı, aşkımı, sevgimi…
Masallarda hapsolmuş mutluluğu arayan biri olarak başlamıştım hikâyemize. Satırlar ince ince sıralanırken, gönlüm raksını ediyordu aşk şarkımızın. Uzayıp giden zamanın içerisinde bir Mecnun gibi, Leyla’mı aramakla meşguldüm. Ne ayaklarıma batan dikenleri hissediyordum ne de görüyordum Leyla’mın çirkin yüzünü…
Senin dikenli bahçelerinin sokaklarında, gülleri arardı gözlerim. Bir anlamsıza kaymıştı gönlüm ve kokuna hasretti bedenim…
Şimdi yastığa başımı koyuyorum. Öyle darmadağınım ki… Yatağımın tam karşısına senin resmini koymuşum. Uyumadan önce gözlerine dokunur gözlerim. Ne kadar da güzel bakıyor, içinde hayat bulduğum o gözlerin. Bir ölümü bekleyen, nasıl ki ruhunu teslim etmeyi bekler, ben de senin gözlerinle sabahı beklerim…
Rüyalarımda ev sahibi iken, şimdilerde misafirsin. Kim bilir kimin kalbinde, ne zaman yeşerirsin? Biliyorum koparacaklar seni, senin beni kopardığın gibi…
Şimdi al git istersen, gözyaşlarımla sulanmış sevgimi…
News
