Ah benim Ankara’m. Ne istediler ki senden…
Sen sadece sevdalılarını karşılıyordun o tarih kokan bahtsız tren garında. Senden ayrılma vakti gelmiş yolcularını uğurluyor, sana kavuşmak için can atanlara kucağını açıyordun. Yıllardır şöyle doyasıya eğlenebileceğimiz bir tek lunaparkımız vardı bizim, garın hemen karşısında. Küçükken dedemin, kardeşimle ellerimizden tutup götürdüğü eskimeyen Gençlik Parkı’mız. Kocaman havuzunda sandallara bindiğimiz, Maraş dondurmamızı alıp gondola, salıncaklara koşuştuğumuz. Çarpışan otolarda hiç tanımadıklarımızla eğlenip kahkahalar attığımız. Şimdi o Gençlik Parkı’nda, hiç tanımadıklarımızın hüznüyle ağlıyor kalbimiz.
Ah güzel Ankara’m. Ne suçun vardı ki senin…
Yine bir haftaiçi akşamı mesaini tamamlamış, çalışanlarını uğurlayacaktın. “Memur şehri Ankara’m” için sıradan bir gündü sadece. Kimisi, gün boyu burnunda tüten çocuğuna kavuşma hayaliyle evinin yolunu tutacakken, kimisi senin o buz gibi ayazına aldırış etmeden, iş stresini dışarıda arkadaşlarıyla atacaktı. Senin ise tek yaptığın onlara yollarını açmaktı. Yolların açılamadı. Yollarına diken döktüler. Şimdi o dikenler yüreğimize batıyor.
Ah canım Ankara’m. Ne olurdu ki hayallerimizdeki gibi kalsan…
Mevsimlerden kış oldu mu ayrı bi’ güzeldin sen. Saçlarından aklar düştüğünde şehre, ellerimizde fotoğraf makineleri Kuğulu’ya koşardık hemen. Bembeyaz ağaçlar, bembeyaz çimenler. Kuğular bembeyaz. Sen bembeyazdın. Kirlenmemiş, tertemiz… Sonra oradan Kızılay’a akardık akın akın. Meydana gelir, YKM’nin önünde arkadaşlarımızı beklerdik. Veya Güvenpark’a girer, seyyar simitçiden iki poğaça alır, birini güvercinlere atardık parça parça. Ah be Ankara’m, şimdi içimiz parça parça.
–
Ve sen, aklarımıza al düşüren canavar. Ölümü kurtuluş zanneden zavallı nefis. İçini şer kaplamış son yolculuğuna doğru yürürken, hesapsız kalacağını mı sanmıştın? Sana emanet edilen bedenini parçalamadan önce, şu an yattığın yerde huzura ereceğini mi sanmıştın?.. Bak seni vaktinde uyaran ne diyor: “Kim bir mü’mini kasten öldürürse, cezası, içinde ebedî kalacağı cehennemdir. Allah, ona gazap etmiş, lânet etmiş ve onun için büyük bir azap hazırlamıştır.” (*)
Şimdi hesap sırası tersine döndü. Yat bakalım yattığın yerde. “Hesap görücü olarak Allah yeter…” (**)
–
Son Söz: Her ne kadar içimiz kan ağlasa da, ağıtlar yaksak, gözyaşları döksek de, gün birlik günüdür. Gün ayağa kalkma günüdür. Birbirimize destek olma günüdür. Sağcısı solcusu, Alevisi Sünnisi, Türkü Kürdü, Galatasaraylısı Fenerbahçelisi, toplumu bölen her ne kadar kesim varsa hepsinin bir olma günüdür. Özellikle sosyal medyada yalan yanlış her habere inanmayıp, duyulanlara, görülenlere sağduyulu yaklaşabilme günüdür. Bu ülke Çanakkale’de, Sakarya’da, Güneydoğu’da, tarihinin en zor dönemlerinde dahi yıkılamadı. Bundan sonra da yıkılamayacaktır. Bu millet Allah’ın izniyle bugünleri de atlatacaktır. Yeter ki birbirimize sarılalım, tutunalım, birbirimizden güç alalım. Allah bu güzel ülkemin yar ve yardımcısı olsun…
* Nisa/93
**Ahzab/39
News
