Ilık bir bahar rüzgârı geçti yanımdan. Nisan sıcağını ferahlatan cinsten… Bir gün önce, pespembe olan Japon çiçek elması çiçekleri, dayanamadılar rüzgâra. Kopan her çiçek yaprağı uçmaya başladı. Ortalık açık pembe yapraklar ile kaplandı. Çiçek yaprakları rüzgâra karşı koyamıyor, bir o yana bir bu yana uçuşuyordu. Rüzgâr durunca, hepsi önce olduğu yerde kalakaldı. Sonra yavaş yavaş, yalpalaya yalpalaya yere düştüler. Yerler minicik çiçek yaprakları ile doldu. İnsanın, basmaya kıyamayacağı bir güzelliğe büründü kaldırımlar, yollar. Japon çiçek elması, görevini yerine getirmiş gibi huzurlu bir bakış attı çiçek yapraklarına.
Rüzgâr, sadece çiçek yapraklarını götürmedi. Yanına, çiçek kokusu da getirdi. Arıları çağıran, arılar kadar küçük antenlere sahip olacakların duyabileceği bir kokuyu da taşıyordu. Güneşin ısıttığı arılar, göreve hazır olduklarını hissetmiş gibi kokuya doğru uçmaya başladılar. Şimdi polen toplama zamanıydı. Yıllardır yaptıkları gibi, meyve çiçeklerindeki çiçek tozlarını toplamaya başladılar. Bir yandan çiçek tozu topluyor, bir yandan meyve çiçeklerini döllüyorlardı. Bunu yaptıklarının farkında olsalar, nasıl hissederlerdi acaba. Bu kadar meyvenin müsebbibi biziz der, gururlu gururlu uçar mıydılar acaba?
Şehirde gördüğüm süs meyvelerine dalınca, aklıma köydeki evin önündeki armut ağacımız geldi. Şimdi açmış mıdır acaba bembeyaz kocaman çiçeklerini. Armudun çiçekleri, kalın yapraklı ve kocaman olur. Kiraz çiçeğine benzer. Ama ondan kat kat büyük olur. Önce açık pembe tomurcuklar olur. Hava ısındıkça o tomurcuklar açılır. Kocaman, neredeyse küçük bir elma kadar çiçekler açar. Boyutunu abartmış olabilirim. Abartmayı hak edecek kadar güzel olurlar çünkü. Bizim orada güneş kıt kanaat olduğu için, her ağaç ona doğru coşar. Yarış ederler güneşe ulaşmak için. Uzarlar da uzarlar. Normal yerde iki metre olan meyve ağacı, bizim orda apartman kadar uzayabilir. Apartman dediysem kule değil tabii. 20 metreyi görebilirler mesela. O doruklarda çok bulundum, burayı abartmıyorum. Doruğu hayal edebildiyseniz, şimdi de o doruktan armut çiçeklerinin tüm çayırlara, fındıklıklara, tarlalara, köy evlerinin avlularına, yakındaki ormana uçtuğunu hayal edin. Sakin bir rüzgâr hayal edin. Yaprakları uçuracak kadar sakin. Ardına armudun hafif kokusunu da getiren sakin rüzgâr.
Şehirdeki arılardan bizim orada da olur. Her rüzgâr sonrası coşarlar. Onların minik kanat sesleri, öten kuşlardan dolayı hiç fark edilmez. Çiçeklerin, sessiz ama görsel olarak yoğun törenine, kuşlar en güzel sesleri ile eşlik ederler. Her biri bir ağaçta, sesini açabildiği kadar açar.
Bazen bazı yazılar ağaç resmi gibi olur, kuş resmi gibi olur. Bir bakışlık yazılardır. Göz kapayınca biterler. Bu öyle bir yazı oldu. Bir süre sonra bitecek bahar gibi.
Amacım, bir meyce çiçeği ile gittiğim köyüme, gelmek isteyenleri götürmek idi. Armut çiçekleri, ayva çiçekleri, erik çiçekleri yalnız kalmasın. Güzelleştirdikleri dünyayı kimse kaçırmasın. O yüzden altını çizmek istedim, meyve çiçeklerinin, baharda öten kuşların. İçinde hiçbir mesaj olmayan, baharı fark ettiren bir yazı olsun istedim.
Yazımın adı bahar olsun. Hiç süslemeyeceğim, baharın süslenmeye ihtiyacı yok çünkü.
Bir de buraya bir kuş sesi bırakayım. Bülbül sesi olsun. https://youtu.be/Vj4FfG5a-xk Dinleyin ve görseldeki armut ağacının altında, üzerinize armut çiçeği düştüğünü hayal edin. Çayırda uzanıp kuş sesi dinliyormuş gibi okuyun. Keyfiniz bol olsun. İyi bayramlar.
( Görsel Tahsin Avcı’dan alınmıştır.)
News
