“İnsan eşref-i mahlûkattır derdi babam
Bu sözün sözler içinde bir yeri vardı”
İsmet Özel’in “Amentu” başlangıcıyla yazıma giriş yapmak istedim çünkü bu söz zihnimin her zerresinde dönüp duruyor.
Eşref-i mahlûkat olan insan her türlü maddi değerin ve hesabi anlayışın üstündedir. Allah’ın yeryüzündeki halifesi olan insanın emeği, gayreti ve bunların karşılığı dünyalık olamaz. Öyle olursa insan en büyük haksızlığa uğramış demektir. Söz etmek istediğim bir diğer husus ise, insanlar kullanılmak için değil değer verilmek içindir. İnsan bir eşya gibi imkân olarak görülmemelidir. Kuvvetinden, fikirlerinden, emeğinden istifade edilen insana verilecek karşılık en güzel karşılık olmak zorundadır. Hiçbir hesap yapılmadan, herhangi bir menfaat gözetilmeden yapılan işlerin karşılığı emeğe hürmet olmalıdır. Saygı gösterilmeyen emek, değeri bilinmeyen gayret israf edilmiş demektir. İsraf ise haramdır. İnsanı iflasa sürükleyen israf yerine insafı tavsiye ediyoruz. Ahlak da insana emanettir, emanete hıyanet etmeyelim.
İnsanız, bu bize bir mesuliyet yükler. Her birimiz üstlendiğimiz görevleri icra etmekle yükümlüyüz. Bunu yaparken elbette teşekkürü kuldan beklemeyiz. Buna rağmen karşımızdaki insanlar tarafından yetersizlikle suçlandığımız zamanlar olur. Kendisi bir iş başaramayacak olanlardan dünyanın lafını işitiriz. Dünyadaki her şeye olduğu gibi insana da imkân gözüyle bakanların vicdansızlıklarına maruz kalırız. Üzülür ve ziyan oluruz. Oysa emeğin hak ettiği tavır bu değildir. Emek saygındır ve hürmeti hak eder.
İnsanı ihmal eden, insana imkân gözüyle bakan her düşünce hastalıklıdır. Bağlı olduğumuz inancımızda ve mensubu olduğumuz medeniyetimizde insan en önde gelir, kadim devlet anlayışımızda dahi devletten önce insanı yaşatmak öğütlenir. Zira aileyi de toplumu da devleti de var eden insandır. İnsanın o ince yerine, gönlüne dokunan sözler, fikirler ve bakış açıları yaşamayı hak ederler. İnsanı yok sayan, emeğe saygı göstermeyen, bulundukları konuma nasıl geldikleri belli olmayanlara ise hak etmedikleri ihtimamı gösteren anlayışa biz de saygı duyamayız.
Yokuşları tırmanmadan tepeye çıkanlara burada ayrı bir parantez açmak istiyorum. Yokuş çıkarken yorulanların alın terinin, çabasının, azminin hor görüldüğü; buna karşın tepedekilerin konforunun saygı gördüğü bir düzen iyi olabilir mi? Bu, bir düzenin olmadığının, adalet duygusunun yok olduğunun acı bir göstergesidir. Adalet ise düzenin birinci şartıdır.
Çeşitli imtihanlarla sınandığımız şu kısa hayatta duamız; dünyaya meyletmemek, fani olana gönül bağlamamaktır. Bu dünyadan sadece geçtiğimizi unutmadan, burayla bağlar kurmadan ömrü tamamlamak en güzel yol azığıdır. Hesap gününde endişe değil gönül huzuru yaşamak en büyük dileğimizdir.
News
