Mevsimler değişiyor, buzullar eriyor, deniz seviyesi yükseliyor, canlıların yaşam alanları daralıyor, biyoçeşitlilik zarar görüyor, bazı canlıların nesli tükeniyor, insanlık yangınlarla, sellerle boğuşuyor. Hepsi de kuşkusuz acil çözüm bekleyen ciddi sorunlar ama bunlar başka bir yazının konusu.
İhmal ettiğimiz önemli bir sorunumuz daha var: İnsanın iklimi bozuluyor. Güvendiğimiz dağlara kar yağmasını başka neyle açıklayabiliriz?
Aslında o dağın engebelerine, inişlerine çıkışlarına, sert rüzgârına, huzur veren havasına aşinayızdır fakat yine de insanı yorar, dağdır sonuçta. Dağın iklimine ve mevsimine de alışığızdır, etrafında çok gezinmişizdir, ona giden yolları ezberlemişizdir, düzlüğünde dinlenmiş, yokuşunda nefes nefese kalmışızdır. Gün gelip kar yağınca o dağ bize zor gelir, zorumuza gider. Yolculuk ağır olur ama en ağırı da o dağı hiç tanıyamamış olmamızdır. İnsanı işte bu yorar.
Demek istediğim şudur: İklimi değişmese, havası bozulmasa, insan hep insan kalsa içimiz böyle yara bere olur muydu? Geçmiş vakitte, “insanlar, insanlıktan uzaklaştıkça sancısı bizi vuruyor.” demiştim, yine aynı kanaatteyim. Keşke insan, hep insan kalsa…
Savaşları, fokları, ekonomiyi, buzulları, kendisini ilgilendirdiği için pek çok şeyi dert eden, gündemine alan ve çözüm üretmeye çalışan insan neden kendindeki bozulmayı bir kez olsun görmez? “Bozukluk” demiyor, “bozulma” diyorum çünkü bu durum sonradan oluyor, içten içe çürüme gibi. O kadar önemsiz ve ertelenebilir bir sorun mudur bu? Mükemmel bir yazılımla ilahi kudret tarafından insana yüklenen hassas ayar bozulunca âlemdeki başka hiçbir şeyden denge bekleyemeyiz. Bunun için insan bozulmamalı, insan duyarlı olmalı, kendisiyle bilmeli, bununla birlikte etrafını okuyabilmeli. Bu da ancak gönülle olur, insan gönlünü hakikate kapatmamalıdır. İnsanın kalbi merhamete uzak düşmemelidir. İnsan, insan olduğunu unutmamalıdır.
Kendinin farkında olmayan, sınırlarını bilmeyen insandır âlemin ahengini bozan… Savaşların, kıtlığın, açlığın, adaletsizliğin, zulmün sebebi o insandır. Gönül saraylarını yerle yeksan eden o insandır. Yıkmak kolay, yapmak zordur. Fakat Allah, insanı insana şifa olsun diye yaratmıştır. Yarasını sarsın, acısını dindirsin, eksiğini gidersin, kusurunu örtsün diye… Bir gönül yıkmanın neye karşılık geldiği insana öğretilmiştir, bundan imtina etsin diye. İnsan; kırıp dökse de onarmayı bilmelidir. Ağır sözlerinin altında ne kendisini ne de başkasını ezmemelidir. Peki, biz ne yapıyoruz? Yeni yaralar açıp yeni acılara mı sebep oluyoruz? Öyleyse kendimizi hesaba çekmeyi daha fazla ertelemeye hakkımız yok. Yüzleşmeliyiz kendimizle.
Kendimizi mükemmel göremeyiz, kusuru her zaman karşı tarafa yükleyemeyiz, karşımızdakinin de haklı olabileceğini ve hakları olduğunu asla aklımızdan çıkarmamalıyız. Kırmayı alışkanlık haline getiren kalp, gün gelir kararır. İnsanı insan kılan kalbimize bu kötülüğü yapamayız.
Son söz; kalbimizden kaçarak doğru yolda olamayız, yolu bulsak da o yolda kalamayız.
İsmet Özel’in şu cümlesiyle tamam olsun: “Eve dön! Şarkıya dön! Kalbine dön!”
Kalbinle yapacağın nice iş var…
News
