Bir Trabzonlu, İstanbul Belediye Başkanı oldu. Trabzon ilginç bir şehirdir, adamlarını tutarlar, takımlarını tutarlar, bir şey vermese de köylerini düzenli ziyaret ederler, eski yemeklerinden eski tat alırlar hala.
Ben bir Trabzonlu olarak takdir ettim, hemşehri duygularım kabardı. Olayın siyasi boyutundan bakmadım, kişiye yönelik masum hemşehrilik çizgisinde bir takdir benimki.
Eşinin bir programda konuşmalarına denk geldim. Bir kadın programında kadınlara dair konuşmalar üzerine bir program.
Başta, Dilek Hanım evinin kadını edasıyla evliliğini anlattı, her çocukta ara verdiği akademik kariyerini… Eşinin arkasında güçlü bir kadın olarak durmayı kendi seçimi olarak dile getirdi. Ev işlerini yaparken iş bölümü olmadığından bahsederek “eşim çocukların bakımına yardımcı olamadı” dedi. Karadeniz erkeğinin ev halini anlattı. Karşımda bizim oralardan, yuvasını sırtlanan bir kadın görmüş gibi oldum. Hislendim.
Sonra, konumundan ötürü kendine yük edindiği yurdum kalan kadınlarını dert ettiğinden dem vurdu. Kendine her şeyi sonradan yapmayı reva gören, “güçlüyüm ben” diyen bir kadın, güçsüz kadınları düşünmeye başladı ve ben gene dağıldım.
Memleketin kocası yada babası tarafından bir yerlere gelen kadınları, kendilerini güçlü kalanları güçsüz ilan edince sinirleniyorum.
CHP’lisi de AK Parti’lisi de, gazetecisi de zengini de aynı. Az bir yerlere gelen yada biriyle gelen hemen ötekileri kurtarma moduna geçiyor.
Ayşe Böhürler’in bir programına katılmıştım. Kadın çalışmayan kadınları görmüyordu bile. Kendine sadece çalışan kadınları dert ediyordu. Kafalarına silah dayanmış da zorla çalıştırılıyorlarmış, illa şartlarının iyileştirilmesi gereğinden bahsediyordu. Bahsettiği kadınlar kendi çevresindeki kadınlardı. Temizliğe giden ama sigortası yatmayan kadının sorunlarından bahsetmedi hiç. Ki oda çalışan kadın hem de ihtiyacından sebep çalışıyor. Kariyeri için yada aldığı eğitimin hakkını vermek için çalışmıyor. Dilek hanım gibi bir dünya kadın AK Parti’de de var. Eşleri bir şey olmuş, kendileri eşlerinin çapındaki güçsüz kadınları kurtarma derdinde. Tüm cenahların kadın STK’ları da aynı. Hatta her iki cinse hitap eden STK’ların başkanlarının eşleri de aynı dert ile meşgul.
Bir kısım partili kadınların canı bir şey olmak isteyince bir şey oluyorlar ve onlarda çapları kadar kadını kurtarmaya çalışıyorlar.
Dilek hanım 20 bin-30 bin lira ile mutlu mesut yaşıyordur, iki binle mutlu mesut yaşayanı anlayamıyor. Asgari ücretle yaşayana pompacılığı, boyacılığı, dikiş nakışı tavsiye edecek ve mutlu olacaklar sanıyor. Asgari ücretle yaşayana, 10 bin vaat etmiyor yurdumun güçlü kadınları.
Ankara’nın göbeğinde, eşi kıskanıyor diye cep telefonu olmayan, kaynanası ile gezen kadınlar var. Gencecik otuzuna gelmemiş kadınlar. Bunları kurtarsınlar bence. Mahzun bakışlı kaderine küsmüş kadınları. Pompacı olmak istemiyor bu kadınlar sadece yaşının gereği kadar kişiliğinin gereği kadar güven görmek istiyorlar.
Bir kadın birkaç yıl önce eşine eş aradığını söylemişti televizyonda, ülke ayağa kalkmıştı. Bir kadın böyle bir şeyi kendine nasıl reva görebilir diye. Kendi hayat standardını paylaşmak isteyen bir kadını herkes yuhaladı. Kuma isteyen kadın yuhalanıyor, kalan kadınları pompacı yapmak isteyen kadınlara, parlayan gözlerle bakılıyor. Bence o kadın Dilek hanım gibi, AK Partililerin eşleri gibi kadınlardan çok daha çözüm odaklı. Elindekini paylaşıyor. Kendi gibi yaşamayı reva görüyor. Yurdumun kendine güçlü kadınları pompacı olmayı dikişi nakışı reva görüyor güçsüz gördüklerine.
Trabzonlu bir kadın yeni bir kadın ama ötekilerle aynı bir kadın Dilek İmamoğlu.
News
